سخنی پیرامون شعر و ادبیات پایداری

هنر و ادبیات پایداری، آفرینشی هنری است که با پیوند میان عقیده و عشق و جهاد، ایستادگی ملتها در برابر بیدادگری ظالمان را به تصویر میکشد. در تاریخ معاصر ایران، پس از روی کارآمدن رژیم پهلوی دوم تا پیروزی انقلاب در 22 بهمن 7531 ، شعر انقلاب، با تلاش اهل قلم،رسالت خود را در پیشبرد اهداف رهبری و ملت انجام داد و با آغاز جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه نظام جمهوری اسلامی، هنرمنداندلسوز و وطن پرست ایران در همهی زمینه های هنری با سلاح هنر در جبههی شعر و شور به میدان پا نهادند و در این میان بسان همیشهی تاریخ ایران زمین، شاعران و نویسندگان در جای خود بیشترین و بلیغ ترین سهم را داشته و دارند، چنانچه پس از پایان جنگ نیز به بیان خاطره ها و حماسه ها برای نسلهای آینده پرداخته اند. در همین راستا برای حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس کنگره های سراسری شعر دفاع مقدس با هدف به میدان آوردن شاعران جوان و آشنا کردن ایشان با فرهنگ دفاع مقدس و نهایتاً تولید آثار فاخر، برگزار گردیده است که البته رشد کیفی و کمی آن مستلزم نگاهی نقادانه از سوی صاحب نظران می باشد. این پژوهش بنا دارد ضمن پرداختن به معنا و مفهوم ادبیات پایداری، نقدی علمی بر شیوهی برگزاری کنگره ها و جشنواره های شعر دفاع مقدس و سپس طرح پیشنهادهایی جهت اثرگذارتر شدن پیام ادبیات پایداری در متن جامعه داشته باشد

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، هنر پایداری ، دفاع مقدس ، شعر انقلاب ، کنگره های شعر دفاع مقدس