جلوه هایی از ادبیات پایداری در اشعار قیصر امین پور

امین پور شاعری است آگاه و متعهد، بر آمده از خطه ی گرم جنوب که ویرانی شهر دزفول را دیده و جنگ را نیز از نزدیک حس و تجربه کرده است. لذا مقوله ی جنگ را در اشعار دوره ی جوانی ویبه خوبی می توان دید. تأثیرمحیط جنگ زده زندگی قیصر، تجربه حضور در جبهه و تعهداجتماعی او در واکنش به مهم ترین موضوع جامعه موجب شد تا او هنرش را در خدمت انقلاب و ادبیات پایداری قرار دهد. امین پور خالق طولانی ترین شعر جنگ و عالی ترین سروده های انقلاب و دفاع مقدس است. و شعرهای دوران جنگش از نوادر ادبیات جنگ و پایداری آن سال هاست.او در نخستین تلاش های خود با شعر انقلاب و جنگ، قدم به عرصه ی بی انتهای شعر می گذارد، و با دو مجموعه شعر حضور خود را در این عرصه تداوم می بخشد، نخستین دفتر، مجموعه ای است از دو بیتی ها و رباعی ها تحت عنوان« در کوچه ی آفتاب» و دیگری مجموعه ای از شعرهای نیمایی، غزل و مثنوی به نام «تنفس صبح» که دو مجموعه هر دو در یک سال(1363) و با فاصله ای چند ماهه منتشر شدند و از همان آغاز نیز توجه شاعران و شعر دوستان را به خود جلب کردند.البته این شاعر برجسته ی معاصر در آثار دیگرش نیز به اقتضای حال به جنبه هایی از ادبیات پایداری پرداخته است.اگربخواهیم شعری از جنگ بگوییم حتماً سرآمد شاعران آن ، قیصر امین پور به یادمان خواهد آمد، همان روزگاری که سروده بود:می خواستم / شعری برای جنگ بگویم ، دیدم نمی شود/ شعری برای شهر خودم – دزفول – / دیدم که لفظ ناخوش موشک را / باید به کار برد / اما / موشک/ زیبایی کلام مرا شکست (تنفس صبح، ص10) بنابراین محورهای اصلی مقاله با توجه شاخص های ادبیات پایداری عبارت است از: توصیف و ستایش جان باختگان و شهیدان، دعوت به مبارزه و ایستادگی در برابر ظلم و ستم، ستایش آزادی و آزادگی و در نهایت ارج نهادن به سرزمین مألوف و شهیدان و جان باختگان وطن. در این مقاله نگارنده تلاش کرده استت تا جلوه هایی از ادبیات پایداری را در اشعارامین پور، با ارائه نمونه های شعری از مجموعه ی آثار این شاعربه صورت گذرا بررسی و تحلیل نماید.

کلیدواژه ها:

شعر ، امین پور ، ادبیات پایداری ، جنگ ، دفاع مقدس