بررسی ارتباط بین مکان کنترل و تعهد ورزشی بازیکنان لیگ برتر فوتبال ایران

هدف از این پژوهش بررسی ارتباط بین تعهد ورزشی با مکان کنترل بازیکنان فوتبال ایران بود. کلیه بازیکنانشاغل در لیگ های فوتبال ایران جامعه آماری تحقیق را تشکیل دادند. به همین منظور 360 بازیکن فوتبال ازهر ردهی سنی 120 نفر (جوانان، امید و بزرگسالان) فعال در استان های گیلان، کردستان و کرمانشاه که دارایتیم های فوتبال لیگ برتری، دسته یکی و دسته دومی بودند، به صورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند و نمونهآماری را تشکیل دادند. تحقیق حاضر ازنوع مطالعات توصیفی و همبستگی است. ابزار اندازه گیری تحقیق، سهپرسشنامه مشخصات فردی، تعهد ورزشی (SCMS) اسکانلان و همکاران (1993)، مکان کنترل برگر (1986) کهروایی محتوایی آنها توسط متخصصان صاحب نظر در زمینه مدیریت ورزشی تأیید شد. پایایی درونی پرسشنامه هانیز با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب برای پرسشنامه تعهد ورزشی (0/89) و مکان کنترل (0/86)بدست آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون های کولموگروف-اسمیرنوف، ضریب همبستگی اسپیرمن،آزمون های کروسکال والیس، یومن ویتنی، فریدمن و تی ویلکاکسون در سطح معنی داری (p≤0/05) به کارگرفته شد. نتایج نشان داد بین مکان کنترل با تعهد ورزشی و کلیه ابعاد آن ارتباط معناداری وجود ندارد. درضمن بین سطوح مختلف مکان کنترل (درونی – بیرونی- مرکب) بازیکنان فوتبال با تعهد آنان تفاوت معنی داریوجود داشت. همچنین بین تعهد ورزشی و مکان کنترل بازیکنان رده های سنی جوانان، امید و بزرگسالان تفاوتمعنی داری وجود داشت. بنابراین می توان چنین نتیجه گیری که نوع کنترل (درونی- بیرونی- مرکب) موجب تغییردر میزان تعهد افراد خواهد شد. این نتیجه نشان دهنده این موضوع است که میزان تعهد بازیکنان فوتبال با نوعکنترل (درونی- بیرونی- مرکب) آنان تغییر میکند. در نتیجه افراد دارای کنترل درونی نسبت به افراد داریکنترل بیرونی تعهد ورزشی بیشتری خواهند داشت. به مربیان و مدیران در بدنه فوتبال توصیه می گردد جهتافزایش تعهد ورزشی و اثربخشی تیم خود، شرایط را در جهت رشد مکان کنترل افراد از بیرونی به سمت درونیرا فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

کنترل درونی ، کنترل بیرونی ، کنترل مرکب ، تعهد ورزشی ، بازیکنان فوتبال