پیش بینی میزان رغبت به ازدواج از طریق سبک های دلبستگی و تجربه گرایی در بین دانشجویان تحصیلات تکمیلی شهر بندرعباس

ازدواج بنیادی ترین رابطه برای تشکیل خانواده، پرورش نسل بعدی و نوعی اتصال اجتماعی بین زن و مرد است که از بنیادیترین مسائل مربوط به جوانان می باشد. هدف از پژوهش حاضر، پیشبینی میزان رغبت به ازدواج از طریق سبکهای دلبستگی وتجربه گرایی در بین دانشجویان تحصیلات تکمیلی شهر بندرعباس بود. طرح این پژوهش در حیطه تحقیقات توصیفی و از نوعهمبستگی جای داشت. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان تحصیلات تکمیلی شاغل به تحصیل در دانشگاه هایبندرعباس (شامل دانشگاه هرمزگان، دانشگاه آزاد و دانشگاه علوم پزشکی) می باشد. نمونه ی تحقیق شامل 200 نفر از دانشجویاندختر و پسر دانشگاه های فوق بودند، که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارتاند از: پرسشنامهتجدیدنظرشده تجارب در روابط نزدیک (فریلی و همکاران، 2000)، پرسشنامه نئو (مک گرا و کاستا، 1985) پرسشنامه رغبت بهازدواج (حیدری، مظاهری، پوراعتماد، 1382)، که همگی از اعتبار و پایایی قابل قبولی برخوردار بودند. جهت تجزیه و تحلیل داده هااز روش رگرسیون چند متغیره استفاده شد که نتایج حاصل نشان داد که سبک دلبستگی اضطرابی و اجتنابی پیش بینی کننده یعدم رغبت به ازدواج می باشند ونیز تجربه گرایی هم میتواند پیش بینی کننده ی رغبت به ازدواج باشد. درمجموع یافته ها نشانمیدهد که انواع سبک های دلبستگی می توانند میزان رغبت به ازدواج را تحت تأثیرقراردهند اما دراین بین تجربه گرایی به عنوانیکی از صفات شخصیتی نقش مهمتر و بیشتری را در میزان رغبت به ازدواج ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

رغبت به ازدواج ، سبک های دلبستگی ، تجربه گرایی