نگاهی به معماری بومی در سکونتگاههای روستای نوفرست استان خراسان جنوبی وشناسایی الگوی مسکن روستا

در طول تاریخ همواره سعی انسان به منظور ایجاد سر پناهی امن برای سکونت و سازگار کردن آن با محیط زندگی اش به منظور برآورده ساختن نیازهای او و همچنین ایجاد رابطه ای امن با محیط اطرافش دیده میشود.معماری روستایی ایران با توجه به قدمت چند هزار ساله آن مجموعه ای همگن و متناسب را تشکیل می دهد که در آن ارتباطات و کارکرد ها و نقشهای چند عملکردی فضاها در مسکن همواره به نحوی بوده است که بوضوح نظام اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی روستا را به همراه مقتضیات جغرافیایی در بر گرفته است.(حسینی، 1390) . گونه های کوجود مساکن روستایی از جمله روستای انتخاب شده از مصادیق این ویژگی بشمار میروند. در این مقاله معماری روستایی در یکی از روستاهای نسبتا دست نخورده خراسان جنوبی مورد مطالعه قرار گرفته است. این روستا دارای بافتی نسبتا ارزشمند می باشد ، مسکن روستایی با توجه به معماری بومی در این روستا مورد بررسی قرار گرفته و از مهم ترین ویژگی های معماری بومی این روستا سازماندهی فضاهای گوناگون روستایی با توجه به معیشت افراد ، هماهنگی ساختمان با بافت و شکل گیری ان بر اساس فرم زمین ، عوامل اقلیمی و وضعیت اجتماعی و فرهنگی مردم می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، مسکن روستایی ، اقلیم گرم و خشک ، نوفرست