بررسی برخی صفات کمی و کیفی ژنوتیپ های مختلف رازیانه در منطقه سیستان

تنوع ژنتیکی فرآیندی است که تفاوت یا تشابه گونه ها، جمعیت و افراد را با استفاده از روش ها ومدل های آماری خاص بر اساس صفات موفولوژیک، اطلاعات شجره ای یا خصوصیات مولکولی افراد بیان می کند. هدف از این پژوهش بررسی تنوع ژنتیکی 10 ژنوتیپ مختلف رازیانه و انتخاب مناسبترین ژنوتیپ جهت کشت در منطقه سیستان بوده است. به همین منظور این آزمایش در پژوهشکده دانشگاه زابل، در قالب طرح بلوک کاملا تصادفی انجام شد و نتایج نشان دادند که اثر ژنوتیپ بر میزان کلروفیل، کربوهیدرات،ارتفاع گیاه،طول برگ، قطر ساقه، عملکرد بیولوژیک، تعداد بذر در چتر و شاخص برداشت معنی دار بود و بین ژنوتیپ های مختلف در میزان صفات اندازه گیری اختلاف آماری وجود داشت. نتایج مقایسه میانگین نشان داد که ژنوتیپ شیراز بیشترین میزان شاخص برداشت و تعداد بذر در چتر را دارا بود. طبق نتایج تجزیه به مؤلفه های اصلی دو مؤلفه اول مقادیر بالای یک داشتند که مؤلفه اول 68/21 درصد از تنوع را توجیه می کند وشامل صفات ارتفاع بوته، قطر ساقه،کربوهیدرات، طول برگ، تعداد بذر در چتر بود بزرگ ترین ضربه مربوط به تعداد ارتفاع بوته است. تجزیه به کلاستر نیز ده ژنوتیپ را به 3 گروه اول اغلب ژنوتیپ ها را در بر داشت. بر اساس تجزیه Bi plot نیز ژنوتیپ شیراز نسبت به مؤلفه اول در بهترین موقعیت بود و نمودار متوسط عملکرد نیز ژنوتیپ شیراز را بهترین ژنوتیپ معرفی کرد.

کلیدواژه ها:

رازیانه ، ژنوتیپ ، عملکرد بیولوژیک ، صفات ، Bi plot