باززنده سازی بافتهای روستایی حاوی بناهای باارزش تاریخی ـ فرهنگی ازمنظر صنعت گردشگری مطالعه موردی: روستای کهک قم

بافت های تاریخی شهرها، دربردارنده ارزش های تاریخی – فرهنگی بوده و میراثی گرانبها برای نسل های آتی به شمار میآیند. آن ها آموزه هایی از خرد جمعی انسان ها را که ضمن برخورداری از تجربه، هنر، حس مکان و جهان زیستی آدمیان است، به نمایش میگذارند. از این رو رها کردن بافت های تاریخی، انسان معاصر را از بهره گیری عالمانه از تجارب گذشته و قرار گرفتن در مسیر تداوم تاریخی که رمز بقای هر فرهنگی است، بازمیدارد. بازارهای سنتی ایران را به عنوان بخشی قابل تامل از میراث فرهنگی دیرپای ایرانی، از دیرباز به عنوان یک نهاد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایفای نقش کرده است، و به درستی یک میراث فرهنگی زنده محسوب میشود. آن ها در قلب شهرهای ما و در واقع در بطن مدنیت ایرانی قرار داشته است. اما گذشت زمان و گسستگی میان نسل ها، چهره امروزه آن را تغییر داده است. حفاظت و استمرار حیات با سوق دادن آن ها به سمت معاصرسازی برای نگهداری در چرخه حیات شهری یکی از اهداف مهم در زمینه مرمت شهری محسوب میشود. هدف این پژوهش حفظ ساختارهای کالبدی، اجتماعی و کارکردی با نگاه جامع به مرمت و باززنده سازی بافتهای تاریخی میباشد.در این راستا به تحلیل بازار سنندج به عنوان یکی از بازارهای سنتی و باارزش سطح کشور و عوامل موثر در مرمت آن با امتیاز حفظ ساختارهای کالبدی و اجتماعی آن خواهیم پرداخت

کلیدواژه ها:

باززنده سازی ، بافتهای باارزش روستایی ، روستاکهک ، سرزندگی اقتصاید ، صنعت گردشگری