ارزیابی عدالت فضایی در پراکنش خدمات شهری. مطالعه موردی کلان شهر تبریز

سرآغاز عدالت اجتماعی ریشه در عدالت فضایی و محیطی دارد. با توجه به اینکه خدمات شهری بهمثابه ی نوعی کالای عمومی محاسبه می شود که برآورد و مکانیابی صحیح آنها در حوزه مدیریت شهریاست؛ بنابراین نمی توان بخشی از جامعه شهری را از آن محروم کرد. محرومیت از این خدمات یا دسترسیبه آنها با هزینه ی بیشتر، توان و امکانات بخشی از جامعه را که معروض این بی عدالتی شده است دریک رقابت نابرابر مستحیل میکند. کلانشهر تبریز همچون اغلب شهرهای بزرگ کشور بستر نابرابریفضایی مناطق از بهرهمندی از خدمات عمومی شهری است. بنابراین در این تحقیق مناطق شهرداریتبریز از منظر خدمات عمومی مورد بررسی قرار می گیرد. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجامگرفته است. در این راستا پس از تعیین شاخص ها، مناطق شهرداری تبریز با استفاده از مدل تاپسیسفازی، سطح بندی شد و الویت های برنامه ریزی برای هر منطقه با توجه هر شاخص ارائه شد. نتایج تحقیقحاکی از آن است که شهر تبریز از سطح عدالت فضایی مناسبی در پراکنش این خدمات برخوردار نیست.منطقه ی 2 در شرایط مطلوب کاملاً برخوردار قرار دارد در حالی که مناطق 4 و 10 از این شرایط برخوردارنیستند. مناطق شهری 8، 5 و 6 در محدوده ی طبقه بندی برخوردار و مناطق 3، 1 و 7 نیمه برخوردارمی باشند. این مسایل، توجه ی ویژه ای را در پراکنش خدمات در دو منطقه ی 4 و 10 - که حدود یک سومجمعیت را در خود جای داده اند- می طلبد. بنابراین مدیریت شهری تبریز نیازمند توجه به مناطق محرومدر شاخص های مرتبط است.

کلیدواژه ها:

عدالت فضایی ، خدمات شهری ، تاپسیس فازی ، تبریز