مدیریت فضای شهری با چشم انداز پایداری

بشر همواره در پی یافتن ضوابط و راهبردهای طراحی برای شکل دهی به محیط درونی و بیرونی خود می باشد، تا بدینوسیله در حداکثر آسایش محیطی (تهویه، ایجاد سایه در تابستان، نور، دید و منظر...) بسر برد و به تمام ارزشهای هویتی فرهنگی، اجتماعی، مذهبی، تاریخی، زیبایی، اقتصادی، تکنولوژی...) دست یابد و حداکثر ایمنی را در برابر خطرات محیطی و انسانی (زلزله، سونامف، سیل، انفجارهای صنعتی، آلودگی محیط زیست، تشعشات رادیواکتیو..) داشته باشد، اما واقعیت این است که مثلا امروز بیش از دو میلیارد انسان در مناطق زلزله خیز و در مساکنی زندگی می کنند که در طرح و ساخت بنای مسکونی شان هیچگونه مقاومت و پایداری در برابر حوادث ناگوار و غیره مترقبه طبیعی بخصوص زلزله پیش بینی نشده است. این افراد مجبورند همچنان و بدلایلی از همین بناهای قدیمی و ابتدایی استفاده نمایند و بی شک اولین قربانیان این قبیل حوادث نیز از همین افراد می باشند، لیکن موضوع ایمنی مناطق شهری در برابر خطرات محیطی و انسانی، کمتر جزو اهداف طاحی بوده است. در این مقاله، موضوع ایمنی ساختمان ها و مناطق شهری در برابر خطرات زلزله و کاهش آسیب پذیری، بعنوان هدف اصلی در نظر گرفته شده تا بدینوسیله بتوان به ضوابط و راهبردهایی در زمینه برنامه ریزی شهری، طراحی شهری، طراحی ساختمان و روشهای ساختمانی مناسب دست یافت، که از یکطرف قابلیت تداوم رشد مناطق شهری و فعالیت های آن را داشته باشد و از طرف دیگر به مردم امکان دهد تا در محیطی مطلوب و ایمنی زندگی کنند.

کلیدواژه ها:

زلزله ، فضای شهری ، بحران