رابطه بین خودراهبری در یادگیری با نگرش به درس ریاضیات در بین دانش آموزان دوره اول متوسطه شهرری

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه خودراهبری در یادگیری با نگرش به درس ریاضیات بوده است .جامعه آماری کلیه دانش آموزان پایه اول متوسطه شهرری به تعداد 1672 نفربوده که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و مطابق با فرمول کلاین، 543 نفر به عنوان تعداد نمونه انتخاب شدند. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی– همبستگی وابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودراهبری در یادگیری فیشر و همکاران 1002 و پرسشنامه سنجش نگرش به ریاضی ایکن 1000،بود که میزان پایایی آنها به ترتیب 0/83,0/79 می باشد برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی شامل جداول و نمودار آماری و آمار استنباطی شامل آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی سلسله مراتبی استفاده شده است. نتایج نشان دادند که پیش بینی می شود بین خودراهبری در یادگیری با نگرش به ریاضی در دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد P<0.01 پیش بینی می شود بین مولفه های خودراهبری در یادگیری که شامل )خود مدیریتی ، میل به یادگیری و خود کنترلی می باشد،با نگرش به ریاضی رابطه مثبت وجوددارد P<0.01

کلیدواژه ها:

خودراهبری در یادگیری ، نگرش نسبت به ریاضی