تأثیر آموزش کودک معلول جسمی حرکتی و فاقد معلولیت به صورت تلفیقی

توجه به اهمیت کودکان و نقش آنان در جامعه و همچنین توجه به خواسته ها و نیازهای آنها به معنای توجه به آینده است. ولی متاسفانه در کشوری که ما زندگی می کنیم براحتی از کنار این قشر مهم گذشته و نسبت به آینده چندان توجه ای نداریم. کودکان شالوده و زیربنای هر جامعه ای را میسازند حال اگر این پی درست بنا نشود چه انتظاری از فردا خواهیم داشت. درصد چشمگیری از کودکان بر اثر عوامل گوناگون دچار نقیصه هایی از نظر ذهنی و جسمی می گردند که این نقیصه یا معلولیت بعلت فقدان راه حل درمانی مناسب در تمام سنین و گاه تا آخر عمر با آنان همراه می باشد. گروه معلولین جسمی از جمله افراد با نیازهای ویژه هستند که از طرفی در بسیاری از آنها مهارت های لازم برای زندگی روزمره به علت محدودیت های جسمی، بهره مندی کمتر از آموزش های کلاسیک، نگرش های منفی افراد غیر معلول، محدودیت روابط اجتماعی و عواملی از این قبیل در حد مطلوب پرورش نیافته است. هدف اصلی این پژوهش بررسی آموزش تلفیقی کودکان عادی و معلول جسمی- حرکتی در محیط های آموزشی فراگیر و تدثیر آن بر کودکان معلول جسمی حرکتی می باشد. برای رسیدن به این هدف از روش تحلیلی، پیمایشی- توصیفی، منابع کتابخانه ای و مصاحبه بهره گیری شده است. نتایج این پژوهش نشان داد که کودکان معلول جسمی- حرکتی در کلاس های درس عادی نتایج بهتری در عملکرد آموزشی از خود نشان داده اند، همچنین کودکان عادی نیز در این مدارس نگرش مثبت تری نسبت به دانش آموزان دارای ناتوانی پیدا کرده اند.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، کودک ، کودک معلول جسمی- حرکتی ، آموزش فراگیر