تبیین الگوی اولویتبندی مقاوم سازی بافتهای فرسوده شهری درراستای مدیریت بحران زلزله در بافت قدیم شهر کرمان

بحران حادثهای است که در اثر رخدادها و عملکردهای طبیعی و انسانی به طور ناگهانی به وجود میآید؛ مشقت، سختی و خسارت را به یک مجموعه یا جامعه انسانی تحمیل میکند و برطرف کردن آن نیاز به اقدامات و عملیات اضطراری و فوقالعاده دارد. شهر کرمان از نظر لرزه خیزی در پهنه با خطر نسبی زیاد واقع شده است. همچنین در بافت فرسوده شهر کرمان کیفیت نامطلوب طراحی، ساخت و کنترل ساختمانها و تأسیسات حیاتی و وجود ساختارهای نامطلوب و فرسوده شهری در افزایش اثراتزیانبار سوانح طبیعی تأثیرگذار میباشند که ضرورت برنامهریزی و اقدامات جهت پیشگیری از بحران و یا در صورت وقوع آن، در جهت کاهش آثار مخرب آن مشخص میگردد. این پژوهش به شناسایی معیارهای کالبدی، جمعیتی، مدیریتی، اجتماعی و ریختشناسی مؤثر در مدیریت بحران زلزله در سه پهنه از بافت فرسوده شهر کرمان میپردازد. هدف پژوهش، اولویتبندی این معیارها جهت مقاومسازی این سه پهنه فرسوده در برابر بحران زلزله میباشد. جمعآوری اطلاعات به روش برداشت میدانی، مطالعات کتابخانهای و استفاده از پرسشنامه میباشد. همچنین از روش تحلیل سلسله مراتبی، با کمک نرمافزارExpert Choice در بخش تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شده است. براساس نتایج به دست آمده، معیار کالبدی مؤثرترین عامل در اولویتبندی مقاومسازی میباشد و پس از آن به ترتیب معیارهای ریختشناسی، جمعیتی، مدیریتی و اجتماعی قرار دارند. بر اساس این اولویتبندی، میبایست برنامهریزی در راستای مقاومسازی این سه پهنه فرسوده برای بهبود وضعیت موجود و کاهش آسیبپذیری انجام گیرد

کلیدواژه ها:

مقاومسازی ، بافت فرسوده ، مدیریت بحران ، زلزله ، کرمان