اثر محلول پاشی روی و مصرف کود بیوگوگرد بر رشد و عملکرد گندم رقم جدید پارسی

این آزمایش به منظور بررسی اثر محلول پاشی روی و سطوح کود بیوگوگرد بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم در سال زراعی 92-1391 در مزرعه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی استان تهران واقع انجام شد. قالب آماری طرح به صورت فاکتوریل در پایه بلوکهای کامل تصادفی در 3 تکرار بود. عوامل طرح شامل کود بیوگوگرد در سه سطح S0، S1، و S2 (بترتیب به میزان صفر، 250 و 500 کیلوگرم در هکتار از منبع بیوگوگرد یا گوگرد تیوباسیلوس دار) و محلول پاشی عنصر روی از منبع سولفات روی (ZnSo4.2H20) در سه سطح (محلول پاشی با آب خالص Zn0، محلول پاشی روی با غلظت 5/0 درصد Zn1 و محلول پاشی روی با غلظت 1 درصد Zn2) بود. سولفات روی مصرفی حاوی 34% روی خالص بود. رقم مورد بررسی در این مطالعه رقم اصلاح شده جدید پارسی بود. مصرف کود بیوگوگرد اثر معنی داری بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه رقم جدید پارسی شامل طول دوره رشد تا رسیدگی، ارتفاع بوته، تعداد دانه در خوشه، وزن هزار دانه، تعداد پنجه بارور، عملکرد دانه، عملکرد زیستی، شاخص برداشت و شاخص سطح برگ گندم داشت. محلول پاشی عنصر روی بر صفات وزن هزار دانه، تعداد پنجه بارور، عملکرد دانه، عملکرد زیستی و شاخص سطح برگ اثر معنی دار داشت. بیشترین عملکرد دانه از تیمار مصرف 500 کیلوگرم بیوگوگرد به همراه محلول پاشی روی با غلظت 1% (Z2S2) و به میزان 6789 کیلو گرم در هکتار بدست آمد. کمترین عملکرد دانه از تیمار عدم مصرف گوگرد و محلول پاشی آب خالص با 4992 کیلوگرم در هکتار حاصل شد. بر این اساس کاربرد توام دو عنصر گوگرد و روی سبب افزایش 36 درصدی عملکرد دانه در مقایسه با تیمار شاهد (Z0S0) گندم گردید. با مصرف گوگرد و افزایش مقدار آن اثر مثبت عنصر روی بر عملکرد دانه گندم بهبود یافت

کلیدواژه ها:

گندم ، بیوگوگرد ، روی ، محلول پاشی ، عملکرد