تبیین عقلانیت در برنامهریزی فضایی ( تحلیل مفهوم، مبانی و رویکردهای نظری و شواهد تجربی حاکم برآن)

با آغاز قرن بیستم، اکثر کشورهای جهان در واکنش به پیچیدگی ها و معضلات توسعه گسترده شهرنشینی اولین اقدامات برنامه ریزی فضایی خود را آغاز نمودند. پراکنش محل استقرار انسان و فعالیتها در پهنه جغرافیایی (فضا) برخوردار از امکانات و محدودیتهای معین و تنظیم تعاملات بین این عناصر به منظور نیل به جامعه ای توسعه یافته را میتوان داعیه قدیمی برنامهریزی فضایی -کالبدی دانست. هدف از این پژوهش رسیدن به درکی از برنامه ریزی فضایی و اینکه برنامه ریزی فضایی چه روندی داشته است و چه اهداف و دلایلی میتواند داشته باشد است تا به گونه ای به این سوالات پاسخ داده شود که چه درکی از عقلانیت حاکم بر برنامهریزی فضایی میتوان داشت و تجربیات برنامه ریزی فضایی کشورهای اروپایی چه انطباقی با هم دارند؟ به این منظور با جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای، اسنادی و اینترنتی و... با روش تحلیلی- تطبیقی ابتدا به بررسی تعاریف و دیدگاههای مختلف از برنامه ریزی فضایی پرداخته شده و پس از بررسی اهداف ، اصول، چالشها و فواید و... برنامه ریزی فضایی، نظام برنامه ریزی فضایی سه کشور انگلستان، هلند و دانمارک با یکدیگر تطبیق و مورد تحلیل واقع شده است و در نهایت جمع بندی و نتیجه گیری از بررسیهای انجام شده بیان شده است به طوری که در هر سه کشور از دهه 1950 تا کنون از برنامه ریزی سنتی با طی مراحل مختلف و متفاوت از هم، در نهایت هر سه به برنامه ریزی یکپارچه رسیده اند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی فضایی ، توسعه پایدار ، برنامه ریزی فضایی یکپارچه ، برنامه ریزی فضایی استراتژیک