بررسی تاثیرات متقابل محیط و کودک از دیدگاه معماری

ایده آل هر جامعه انسانی تربیت و شکوفا کردن نیروها و استعدادهای نسل جوان آن می باشد که در این راستا خانواده ها و محیط آموزشی بیشترین نقش را دارند کودکان با حرکات سریع ، روح سرکش ، آزادی سرشت و بازیگوشی و خارج بودن از تیپ های بزرگسال ساختاری دیگر به طرح می دهند کودکان تمام تصاویر معمارانه را بر حسب هوش لحظه ای و تخیلش بکار می برد کودک دوست دارد فضایی قابل تغییر در اختیار داشته باشد تا بتواند ردپایی از خود در آن بجای بگذارد و بدین ترتیب نقاط مشابه ویزه خود را به وجود آورد کودک برای رشد قبل از هر چیز به ارضا عاطفی و احساس پیوند با محیط فیزیکی و اجتماعی خود نیازمند است. بنابراین مشخصه محیط مناسب ، وجود محرک ها و انگیزه های لازم و منطبق با هر مرحله رشد کودک است و مشخصه دیگر آن انطباق داشتن محیط با توانایی شناختی و ادراکی کودکان است وضوح و خوانایی محیط برای کودک در حفظ پیوند او با محیط و ایجاد حس امنیت روانی برای او بسیار موثر است در این راستا سوالاتی بیان می گردد از آن جمله فضای ساخته شده چه مفهومی برای کودک دارد؟ فرق بین معماری کودکان و بزرگسالان چیست؟ آیا این دو نوع معماری با هم فرق دارد؟ آیا معماری یک بنا از سنی به سن دیگر تغییر پذیر است ؟ بی شک این تغییر اجباری به نظر می آید در این مقاله سعی داریم در جهت دست یافتن به اندیشه هایی در راستای طراحی معماری برای کودکان جهت نشان دادن دقیق و گام به گام حرکت ها دستیابی به اندیشه های معمارانه برای آفرینش فضایی لذت بخش برای کودکان به منظور شکوفایی و پرورش خلاقیت و تقویت حس کنجکاوی کودکان بپردازیم.

کلیدواژه ها:

محیط ، کودک ، امنیت روانی ، کودک معیار ، خلاقیت