بررسی مولکولی جمعیت میگوی موزی (P.merguiensis) در منطقه خلیج فارس و دریای عمان با استفاده از نشانگرهای میکروساتلایت (ریزماهواره)

زمینه مطالعه: شناسایی ژنتیکی ذخایر گونه های مهم و اقتصادی میگوهای منطقه خلیج فارس از اولویت های مهم در جهت یافتن منابع طبیعی و بکر در جهت اطمینیاناز به گزینیه و فاصله ژنتیکی بین جمعیت ها می باشد. هدف: در این پژوهش بررسی جمعیت و تعیین میزان تنوع ژنتیکی گونه میگوی موزی (Penaeus merguiensis) مورد مطالعه قرار گرفت. روش کار: نمونه برداری در 3 منطقه پراکنش این گونه (بندر گواتر، اطراف حزیره هرمز و بندر جاسک به تعداد 40 نمونهاز هر منطقه در یک نوبت) انجام و بررسی مولکولی جمعیت های مورد مطالعه با استفاده از نشانگرهای مولکولی ریزماهواره انجام گردید. نتایج: از مجموع 8 پرایمر مورد استفاده در این تحقیق فقط 5 پرایمر قادر به تولید محصول PCR مناسب گردیدند. مجموعاً 7 آلل اختصاصی در سه جمعیت مورد مطالعه یافت شد. میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده در اغلب موارد کمتر از هتروزیگوسیتی قابل انتظار بودند. بررسی تعادل هاردی واینبرگ نشان داد که اکثر جایگاه های زنی مرود مطالعه خارج از تعادل بودند. حداکثر میزان F-statistic)Fst) بر اساس فراوانی آلل ها (0/88) بین نمونه های مناطق هرمز و گواتر که دارای کمترین جریان ژنی بودند (Numberofmigrants=2/580) و حداقل آن (0/16) بین مناطق هرمز و جاسک که دارای بیشترین جریان ژنی بودند (Nm=15/733) دیده شد. نتیجه گیری نهایی: از نتایج حاصل استنباط می گردد که مناطق هرمز و گواتر از تمایز ژنتیکی متوسط با جریان ژنی کمتری نسبت به دو منطقههرمز و جاسک برخوردار می باشد. این درجه از تمایز ژنتیکی را می توان به اثر فاکتورهایی از قبیل ساختار هیدروداینامیک منطقه (جریان های دریایی) بین منطقه تنگه هرمز و گواتر، وجود جریان گردایی در خلیج عمان، الگوی حرکتی مولدین در زمان تخمریزی و همچنین وجود جنگل های انبوه حرا به عنوان یکی از مهمترین مناطق نوزادگاهی ارتباط داد.

کلیدواژه ها:

میگوی موزی ، Penaeus merguiensis ، ساختار ژنتیکی ، ریزماهواره ، خلیج فارس و دریای عمان