بررسی میزان به کارگیری راهبردهای نظریه یادگیری سازنده گرایی در فرایند تدریس معلمان دوره ابتدایی شهر اصفهان در سال تحصیلی 92-1391

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان به کارگیری راهبردهای نظریه سازندگی در مقطع ابتدایی شهر اصفهان در سال تحصیلی 92-1391 است به منظور تعیین کاستی های موجود و ارائه پیشنهادهایی در جهت ارتقا معلمان. روش پزوهش توصیفی- پیمایشی بوده است جامعه آماری این پژوهش را کلیه معلمان مقطع ابتدایی (2160 نفر) شهر اصفهان تشکیل می دهند سه ناحیه از بین نواحی پنج گانه اصفهان با توجه به میزان برخورداری انتخاب شدند با روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم، نمونه آماری : از ناحیه 3 (ناحیه برخوردار) شامل 52 معلم زن، 5 معلم مرد، ناحیه 2 (ناحیه متوسط) شامل 27 معلم زن، 2 معلم مرد، ناحیه 4 (ناحیه کم برخوردار) شامل 57 معلم زن، 15 معلم مرد به عنوان نمونه انتخاب شدند . ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته با 38 گویه که پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ 93% محاسبه شده و روایی آن توسط حداقل پنج نفر از اساتید دانشگاه مورد تایید قرار گرفت یافته های این پژوهش نشان داد که معلمان ابتدایی شهر اصفهان راهبردهای یادگیری نظریه سازنده گرایی که عبارتند از (دانش اموز محوری، راهبرد جامعیت، یادگیری پیچیده، درک روند ساختن دانش، مشارکت اجتماعی) را اکثر اوقات در فرایند تدریس خود بکار می برند. همچنین نتایج نشان داد که در تمام سوال ها بجز سوال اول (دانش اموز محوری)، اختلاف مشاهده شده بین میانگین پاسخگویان با ناحیه مختلف معنادار نیست بر اساس نتایج تفاوت معناداری بین نظرات پاسخگویان ناحیه 2 با ناحیه 4، و ناحیه 3 با ناحیه 4 دیده می شود در عین حال بین نظرات پاسخگویان ناحیه 2 با ناحیه 3 اختلاف معناداری دیده نمی شود . همچنین در تمام سوال ها بجز سوال اول (دانش آموز محوری) اختلاف مشاهده شده بین میانگین مردان و زنان معنادار نیست. اما در سوال اول (دانش آموز محوری)، اختلاف مشاهده شده بین میانگین مردان و زنان معنادار است یعنی میانگین مردان به طور معناداری بیشتر از زنان است. بر اساس نتایج در تمام سوال ها اختلاف مشاهده شده بین میانگین پاسخگویان با سابقه تدریس مختلف معنادار نیست یعنی پاسخگویان با سابقه تدریس مختلف در سوال های فوق نظرات یکسانی ارائه نموده اند.