ارزیابی میزان آبشستگی در تنگشدگی های طولانی

امروزه مساله آبشستگی یکی از مسائل مهم در علم مهندسی رودخانه و مهندسی سواحل میباشد. به طوریکه اکثر تخریبها در اثر وجود این پدیده به وقوع میپیوندند. تعیین رابطه میان پارامترهای موثر بر عمق آبشستگی و حداکثر عمق آبشستگی و یافتن تابع حاکم بر آنها از موضوعات مهم در مهندسی هیدرولیک است که در آن سعی میشود رابطه ای ریاضی میان عمق آبشستگی به عنوان متغییر وابسته و پارامترهای موثر بر این پدیده به دست آید. به این منظور تا به حال از مطالعاتآزمایشگاهی و آزمایشات صحرایی که مستلزم صرف وقت و هزینه بسیاری میباشد استفاده شده است. با توجه به محدودیت های موجود، در این مقاله سعی گردیده یک تئوری کلی از میزان آبشستگی در تنگشدگیهای طولانی و همچنین پارامترهای موثر در میزان حداکثر عمق آبشستگی بیان شود. با توجه به مشاهدات آزمایشگاهی و صحرایی میتوان نتیجه گرفت که با افزایش نسبت تنگشدگی B1/B2 میزان آبشستگی افزایش مییابد همچنین اگر (0.25<= Lc/B2) آنگاه طول تنگشدگی در مقدار آبشستگی نقشی ندارد و عمق بی بعد آبشستگی در تنگشدگیهای طولانی فقط به B1/B2 بستگی دارد.

کلیدواژه ها:

آبشستگی ، تنگ شدگی ، رسوبات بستر ، روابط آزمایشگاهی