مشارکت نیروهای مردمی با سازمان های دولتی در مدیریت بحران زلزله، با تقسیمات شهری

کشور ما به واسطه ی قرار گرفتن در کمربند لرزه خیزی و وجود گسل های متعدد در بستر کالبدی آن، توام با آسیب پذیری سکونتگاه های شهر ناشی از تراکم های انسانی، ساختمانی و شهرسازی نامناسب است. یکی ازمهمترین اقدامات در مدیریت بحران زلزله بعد از آشنایی افراد از میزان آسیب پذیری مجتمع های انسانی در جهت پیشگیری و آمادگی در برابر زلزله، امداد رسانی بر آسیب دیدگان از زلزله است که تجارب گذشته نشانمی دهد عملیات واکنش اضطراری به تنهایی از عهده دولت ها خارج و حتی فاقد کارایی لازم می باشد، که با تفکیک شهرها به قسمت های جزیی تری (محله)، و با طرح و برنامه ریزی رفاه و آسایش ساکنین فراهم میشود. که می توان از اماکنی که مردم با آن ارتباط بیشتری دارند، مانند مدارس، مساجد و پایگاه های مقاومت بسیج محله به عنوان پل ارتباطی دولت و مردم در شهرها استفاده کرد. که در جهت تشکیل گروه های داوطلب در واکنش سریع عملیات امداد و نجات اقدام نمود. موثرترین فعالیت های امداد و نجات در مراحل اولیه ی بحران زلزله و بعد از آن تشکل های خودجوش مردمی در قلب محلات شهری است که با مدیریت صحیح آن ها می توان ضریب ایمنی و امنیت شهری را افزایش داد. در این راستا در کشور زمینه ی مشارکت مردمیپرداخته و در نهایت به ارایه ی راه حل هایی در جهت ارتقای مشارکت مردمی و کاهش آثار و تلفات ناشی از زلزله متناسب با آسیب پذیری شهرها بیان می شود. ساختار کالبدی شهر در امداد رسانی، عوامل طبیعی و انسانی مؤثر در آسیب پذیری مجتمع های زیستی شهری ایران در برابر زلزله، در مرحله ی قبل از وقوع، ناکارآمدی امداگری در حین وقوع و بعد از آن است

کلیدواژه ها:

نهادهای مردمی ، امداد ، سازمان های دولتی ، تفکیک