بررسی تأثیرگذاری اقلیم بر کالبد مدارس سنتی ایران با رویکرد پایداری

در دهه هفتاد با آغاز بحران انرژی در جهان عصر پایداری آغاز شد و در پی آن سه حیطه موثر _ ارزشهای اجتماعی،منابع محیطی و مهارت های طراحی _ در بحث توسعه وارد شدند. مقوله مهارت های طراحی و دانش فنی با توجه به سهموضوع عمده انرژی، محیط و اکولوژی مجدداً تعریف گشته و در رویکرد توسعه پایدار در مقیاس شهر تا ساختمان مورد بررسی قرار گرفت. اکنون معماری، به عنوان یک ابر سامانه، وظیفه مهمی را بعهده گرفته است زیرا که 50 % مصرف انرژیجهان در این حوزه به مصرف رسیده و یا تلف میشود. در راستای ارتقاء کیفیت زندگی در توسعه پایدار، معماری باید ضمنکاهش مصرف انرژی و کاهش آلودگی محیط زیست، عناصر خود را- به مثابه سامانههای کوچکتر- در جهت اهداف توسعه پایدار هماهنگ سازد. فضاهای آموزشی(مدارس) در ایران همواره نقش بسزایی داشته و از جمله مهمترین بناهایی است کههمیشه و همه جا معرف و نمایانگر معماری ایرانی بوده است. بررسی نظام معماری گذشته ایران نشان می دهد که این نظام نه تنها در مغایرت با اصول، معیارها و استانداردهای پایداری و محیط زیست نبوده بلکه در پیوندی کامل با آن نیز عمل می کرده است. در این مقاله سعی گردیده با روش تفسیری – تاریخی با استفاده از تدابیر تحلیلی به بررسی و بیان شاخصههایمعماری پایدار که در شکلگیری بناهای آموزشی تأثیر دارد پرداخته شود. با بررسیهای صورت گرفته شاخصههایی مانند درونگرایی، استفاده از مصالح بومی، استفاده از تبادل حرارتی با زمین و... به عنوان شاخصههای مهمِ معماری پایدار که در شکل گیری فضاهای آموزشی مؤثر هستند، بدست آمده است

کلیدواژه ها:

پایداری ، اقلیم ، معماری پایدار ، فضاهای آموزشی ، مدارس