ارزیابی توزیع کاربری فضای سبز با تاکید بر عدالت فضایی در راستای توسعه پایدار شهری(نمونه موردی: مناطق شهر تبریز)

پارک ها وفضای سبزشهری ازجمله کاربریهایی است که توزیع و پراکنش آن درسطح شهراهمیت زیادی دارد ویکی ازمسائل مهمی که اکنون درشهرهای بزرگ به چشم می خورد عدم تعادل درنظام توزیع و نارسایی سیستم خدمات یشهری ازجمله فضای سبزشهری است باتوجه به توزیع نامناسب پارک ها و فضای سبزشهرتبریز دراین پژوهش تلاش شده است ضمن بررسی الگوی پراکنش فضایی پارک ها و فضای سبزشهرتبریز وضعیت برخورداری تمامی مناطق شهربررسی شده و مناطق محروم و برخوردار ازاین نظر درراستای برنامهر یزی برای توزیع بهینه ی فضای سبزد رشهرتبریز تعیین گردد پژوهش حاضر ازنوع تحلیل توصیفی بوده و جهت گردآوری اطلاعات ازروش کتابخانه ای استفاده شده است برا یتحلیل داده ها ازمدل موریس و ضریب همبستگی اسپرمن استفاده شده است نتایج پژوهش نشان داد که کاربری فضای سبز دربین مناطق شهرتبریز عادلانه توزیع نشده است و بین مناطق ازنظر برخورداری ازفضای سبز نابرابری و عدم تعادل حاکم است و همچنین دربین مناطق ده گانه شهرتبریز به لحاظ سطوح فضای سبز و جمعیت ساکن عدم همبستگی وجود دارد

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، عدم تعادل ، عدالت فضایی ، مدیریت شهری ، توسعه پایدار ، مدل موریس