ارتباط بین یادگیری خودراهبر با مقاطع تحصیلی (بعد از علوم پایه و دوره اینترنی) در بین دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین آمادگی برای خود راهبری در یادگیری با مقاطع تحصیلی دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی میباشد. بدین منظور، تعداد ۸۰ نفر از دانشجویان این دو رشته به روش تصادفی سهمی انتخاب و در این پژوهش که به روش توصیفی همبستگی طراحی گردیده بود، شرکت داده شدند.ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر فیشر ( ۲۰۰۱ ) بود که روائی و پایایی آن در مطالعه مقدماتی تأیید گردید. به منظور بررسی روابط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون و بدنبال آن جهت تعیین متغیرهای پیش بین از رگرسیون همزمان استفاده شد. همچنین برای تعیین تفاوت بین میانگین گروهها از آزمون t نمونه های مستقل و F یکراهه سود برده شد. یافته های پژوهش در سطح (p<0/05) رابطه بین سن،نمرات علوم پایه و معدل پیشرفت تحصیلی را تأیید ننمود و هیچ تفاوت معناداری را بین میانگین گروه ها از نظر جنس، معدل دیپلم، ر شته، معدل فارغ التحصیلی نشان نداد. نتایج آزمون رگرسیون نیز گویای آن بود که معدل پیشرفت تحصیلی و نمرات علوم پایه دانشجویان میتواند میزان آمادگی برای خود راهبری دانشجویان را پیش بینی نماید.

کلیدواژه ها:

آمادگی برای خودراهبری در یادگیری ، یادگیری خودراهبر ، آموزش عالی