طراحی و مدیریت بوم نظام در کشاورزی پایدار

طراحی و در مرحله بعد، مدیریت یک بوم نظام در کشاورزی پایدار مستلزم ایجاد تغییراتی در نظام های رایج کشاورزی است . این تغییرات شامل افزایش کار آیی مصرف نهاده ها، جایگزینی نهاده های تجدیدناپذیر و زیان بار با نهاده ها و عملیات بوم سازگار و درنهایت طراحی مجدد نظام های کشاورزی براساس اصول بو م شناختی است. در کشاورزی پایدار مدیریت خاک باید با هدف حفظ و بهبود ماده آلی خاک، به حداقل رساندن فرسایش خاک، موازنه بین تولید محصول و سلامت خاک و نیز بهره گیری از بقولات، کود سبز، کودهای آلی، کمپوست و بقایای گیاهی در کنار کودهای شیمیایی برای تغذیه گیاه و حاصلخیزی خاک صورت گیرد . در مدیریت گیاه زراعی، انتخاب تناوب زراعی صحیح راهگشای بسیاری از مدیریت های بعدی کشت بوم است . نکاتی که در طراحی تناوب زراعی باید مورد توجه قرار بگیرد عبارت است از ارزش و اهمیت گیاه زراعی، نوع خاک و اقلیم منطقه، حاصلخیزی خاک، حفاظت از عناصر غذایی، کنترل آفات و توانمند ی های فنی و تجهیزاتی کشاورز و کشت بوم. کشت مخلوط که بخشی از برنامه تناوب زراعی در طراحی کشت بوم های پایدار است، ضمن افزایش تنوع بوم شناختی و اقتصادی، باعث افزایش عملکرد در واحد سطح، استفاده کار آمدتر از منابع، کاهش مشکلات آفات،افزایش ثبات نظام و تغذیه مطلوب تر انسان و دام می شود. از آنجا که آب مهم ترین عامل محدودکننده تولید محصولات زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک و از جمله ایران به شمار می رود، در طراحی کشت بوم های پایدار، ضمن توجه ویژه به حفظ آب های سطحی، کارایی نظام های آبیاری نیز باید افزایش یابد. برخورد با آفات در کشاورزی پایدار در قالب برنامه های مدیریت تلفیقی آفات و با استفاده از روش های پیش گیرانه، فیزیکی و مکانیکی، زیستی و زراعی در کنار رهیافت های شیمیایی خواهد بود. در مدیریت عوامل اقتصادی و اجتماعی نیز باید عواملی چون مالکیت و اندازه زمین، دسترسی به نهاده ها و اعتبارات مالی و آموزش کشاورز و مصرف کننده مورد توجه قرار بگیرد.