ارایه و دسته بندی اصول و ضوابط اکولوژیکی براساس استراتژی Four Cs، در جهت دستیابی به شهرسازی پایدار؛ نمونه موردی: بافت قدیم شهر شهرکرد

بی توجهی به مسایل زیست محیطی و بومیگرایی، در اوج مدرنیسم از مسایلی است که آثار آن بعدها و بخصوص در دهه های اخیر بیشتر نمایان شد. در این میان، بافت قدیمی شهرها که اصولاً به دلیل فراموشی و عدم رسیدگی به آنها، به مکانهایی بدون حیات شهری و از همه مهمتر تهدیدی برای محیط زیست و اکوسیستمهای شهری تبدیل شده اند، بیشترین تأثیر را در این زمینه در پی داشتند. به عبارت دیگر به دلیل نبود توجه مناسب به آنها، با آنکه زمانی، چه به صورت خودآگاه و چه به صورت ناخودآگاه اصول و موارداکولوژیکی و پایداری را رعایت میکردند، اما امروزه حتی با طرحهای نوسازی که در پارهای از موارد تصویب و اجرا شده، نه تنها اصول بومی و زیست محیطی را کنار گذاشته اند، بلکه در بسیاری از موارد نیز به محیط اطراف خود صدمات جبران ناپذیری را وارد کرده اند. این صدمات در یک نگاه کلی شامل ساخت و سازهای نامناسب، افزایش مصرف انرژی و منابع آبی- خاکی، تولید بیش از اندازه کربن و انتشار آن در جو، آسیب به طبیعت منطقه و... میباشد. بافت قدیم شهرکرد که به نوعی هسته ی اولیه شکل گیری شهر به حساب می آید. نیز از این قاعده مستثنی نبوده و علاوه بر موارد بالا باعث شده محلات و واحدهای همسایگی تعامل خود را با منطقه از دست داده و با مهاجرت ساکنین از بافت روبرو شود؛ هدف این پژوهش بر آن است تا با تعیین چارچوبی برای اصول اکولوژیک و دستیابی به بوم شهر به بهسازی و نوسازی این بافت پرداخته شود. بر همیناساس، در این مقاله با استفاده از برداشتهای میدانی به شناخت و تحلیل منطقه مورد نظر پرداخته می شود و در کنار آن با مطالعات کتابخانهای، اصولی که برای بوم شهر و شهر اکولوژیک در نظریه های مختلف گفته شده استخراج، و از آنها برای اصلاح بافت قدیم شهرکرد استفاده شود؛ تا بتوان از طریق آن نقطه ی شروع و محرک توسعه برای دیگر بافتهای شهری نیز، رقم زده شود.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، اکولوژی شهری ، اصول اکولوژیک محور ، بافت قدیم شهرکرد Four Cs