ارائه الگوی پایدار معماری با تکیه بر بناهای سنتی ایران (نمونه موردی: خانه تاریخی آل یاسین کاشان)

معماری پایداری که در بطن بناهای سنتی ایران وجود دارد، با شاخص هایی چون توجه به ویژگی های اقلیمی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتماعی - فرهنگی و به واسطه نگرش خلاقانه به نوع ارتباط محیط انسان ساخت و طبیعت، و ارائه اصول و راهکارهای معماری متفکرانه، چون ریتم و تکرار در فرم ها و فضاها، سلسله مراتب دسترسی، محوریت فضایی، ارتباط فرم و عمکلرد و در عین حال توجه همزمان به مصالح متناسب با اقلیم، به معماری آموزنده از نگاه طراحان معاصر تبدیل شده است، که الهام از آن راهگشای رسیدن به توسعه ای پایدار است، که نیاز همه ساحت های حیات انسان (مادی و معنوی) را برآورده می کند. طبیعی است بسیاری از آثار گذشته با ارزش هایی اصیل، که به عنوان نمونه های برتر معماری مطرح هستند، ماندگار شوند و بسیاری از بناهای معمول که ارزشهایی از این جنبه را ندارند در گذر زمان و در طول دوره تحول و نوآوری دچار تخریب شوند و از بین روند. در این میان می توان از طریق اقتباسی شایسته از بناهای سنتی ارزشمند، اصولی را احیا کرد که راهنمای پدیدار شدن معماری پایدار باشد. نتیجه این تلاش ارائه ایده هایی بهینه در طراحی است، که نیاز آشکار جامعه کنونی و مقدمه لازم برای شکل دهی به معماری معاصری است که از معضلات و آسیب های بسیاری رنج می برد. آنچه که در بطن خانه تاریخی آل یاسین دیده می شود، حکایت از گذشته ای طولانی دارد که پیشینه غنی فرهنگی و میراث ارزشمند معماری ایرانی در آن نهفته است. در این نوشتار تلاش شده است تا با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و با نگاگهی موشکافانه به خلاقیت ها و ابتکارات معماران قدیم ایران (نمونه مورد مطالعه: خانه آب یاسین) به شناختی پرمایه در جهت دست یابی به مؤلفه های ایده آل که برخاسته از حرکتی آگاهانه است رسید. این آغاز مسیری است برای ارائه الگوهای نوین، که پایداری کالبدی و معنایی معماری را به ارمغان دارد. تا درنهایت این تلاش ها بتواند از مرز تئوری و ایده پا فراتر گذاشته و به هدف غایی خود در رابطه با توسعه پایدار برسد.

کلیدواژه ها:

ارزشهای اصیل ، بناهای سنتی ایران ، معماری پایدار ، الگو