بررسی اثرات محیطی رانیتیدین بر پاسخ درد فرمالینی و ارتباط آن با سیستم اوپیوئیدی در موش های صحرایی

هدف: مطالعه اثر محیطی رانیتیدین برپاسخ درد ناشی ازفرمالین وهمچنین تاثیر آن براثر ضددردی مرفین درموش های صحرایی. روش تحقیق :این مطالعه به صورت تجربی انجام شد. دراین مطالعه از54 سرموش صحرایی نژاد ویستار با محدوده وزنی 250 -220گرم استفاده شد.مراحل کار:قراردادن حیوانات دردستگاه آزمون فرمالین، تزریق کف پایی فرمالین 1درصد به حجم 20 میکرولیتر توسط سرنگ باسرسوزن شماره 28 ،ثبت مدت زمان لیسیدن وگازگرفتن پنجه پای تزریق شده درفواصل زمانی 5دقیقه ای به مدت یک ساعت. تزریقات داخل صفاقی رانیتیدین (20،40و80 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن)،مرفین (05 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن) ،تزریق زیر جلدی نالوکسان(1میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن)وقبل ازراینیتیدین (80میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن). تجزیه وتحلیل آماری :داده های بدست آمده بااستفاده ازآزمون آنالیز واریانس یک طرفه وآزمون دانکن ودر سطح معنی داری (P<.0.05) ارزیابی شد.نتایج: تزریق کف پایی سالین نرمال پاسخ ضعیفی در 5 دقیقه وتزریق کف پایی فرمالین پاسخ درد دومرحله ای (مرحله اول:5-0 ومرحله دوم: 40-20دقیقه)پس ازتزریق ایجاد کردند .تزریق داخل صفاقی رانیتیدین درمقادیر20و40میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن اثر نگذاشت ورانیتیدین 0 8 میلی گرم به ازای هرکیلو گرم وزن بدن ، بدون اثر برمرحله اول، پاسخ درد مرحله دوم راکاهش داد.تزریق داخل صفاقی مرفین پاسخ درد را درهر دو مرحله کاهش داد.تزریق رانیتیدین قبل ازمرفین برکاهش درد ازمرفین اثر نگذاشت.تزریق زیر جلدی نالوکسان موجب پایداری درد درمرحله اول ودوم شد. تزریق رانیتیدین بعداز نالوکسان درمرحله اول اثرنکرد ولی درد مرحله دوم راکاهش داد.بحث ونتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر می توان چنین مطرح نمود که راینیتیدین گیرنده H2(آنتاگونیست گیرنده هیستامین )موجب کاهش درد التهابی (مرحله دوم درد فرمالینی ) و نه درد نوروژنیک (مرحله اول درد فرمالینی)می شود .پس گیرنده H2 هیستامین ممکن است در درد التهابی نقش داشته باشد و به نظر می رسد که بین گیرنده H2و سیستم اوپیوئیدی درمکانیسم های درد التهابی احتمالا ارتباطی وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

رانیتیدین ، درد فرمالینی ، مرفین ، نالو کسان ، موش های صحرایی