هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمان گرا

تغییرات در محیط تجاری، تکنولوژی تولید، شیوه تولید، مشتری مداری، افزایش سهم هزینه‌های سربار در تولید، مفاهیم جدید در حسابداری مدیریت و ... باعث گردید تا مدیریت نیازمند اطلاعات مفیدی در مورد بهای تمام شده و عوامل تولید باشد. با تغییرات بوجود آ«ده سیستم هزینه‌یابی سنتی دیگر پاخگوی نیازها نبود. علاوه بر این اطلاعات فراهم شده توسط این سیستم نیز از صحت کافی برخوردار نبود. به همین خاطر سیستم هزینه‌یابی بر مبنای فعالیت مطرح و مورد استفاده قرار گرفت. اما بعد از چند سال از مطرح شدن این سیستم، علی‌رغم مزایایی که برای این سیستم هزینه‌یابی عنوان گردید به خاطر مشکلات و مسائل مربوط به آن از جمله پیچیدگی در طراحی، اجرا و نگهداری هزینه زیاد ، وقت‌گیر بودن، بروز رسانی بسیار سخت، عدم شناساسی ظرفیت بلااستفاده و... باعث شد تا این سیستم مورد پذیرش عمومی قرار نگیرد. تلاش‌ها برای ساده‌سازی سیستم صورت گرفت. تلاش‌های اولیه برای ساده‌سازی بیشتر به صورت ساده‌سازی بعد از وقوع بوده است. تا در نهایت با مطرح شدن سیستم هزینه‌یابی بر مبنای فعالیت زمان‌گرا، یک نوع ساده‌سازی پیش از وقوع صورت گرفت. سادگی سیستم، بروزرسانی ساده، امکان استفاده در شرکت‌های کوچک و بزرگ با فرایندهای ساده یا پیچیده، امکان شناسایی ظرفیت بلااستفاده، امکان ارتباط با سایر سیستم‌های داخل شرکت و ... از جمله مزایای سیستم هزینه‌یابی جدید می‌باشد. این سیستم بر عامل زمان تکیه دارد. اشتباه در برآورد زمان و معادله زمانی موجب انحراف در سیستم خواهد شد. سیستم باتوجه به محدودیت زمان بهتر از سیستم هزینه‌یابی بر مبنای فعالیت بوده و با دیدگاه استراتژیک براساس کارت ارزیابی متوازن شرکت نیز در ارتباط است.

کلیدواژه ها:

هزینه یابی سنتی ، هزینه یابی بر مبنای فعالیت ، هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمان گرا ، ظرفیت بلا استفاده ، معادله زمان