سنجش توان اشتغال پذیری دانش آموختگان فنی وحرفه ای بر اساس کیفیت حاکم بر نظام برنامه درسی

آموزش های فنی وحرفه ای یکی از مهم ترین ابزارهای نظام آموزشی برای تربیت نیروی انسانی ماهر و پاسخ گویی به نیازهای متغیر بازار کار محسوب می شود. باوجوداین، شواهد نشان می دهد که شکاف معناداری میان آنچه در برنامه های درسی هنرستان ها ارائه می شود و آنچه کارفرمایان در محیط واقعی کار انتظار دارند، وجود دارد. ازاین رو پژوهش حاضر باهدف بررسی کیفیت برنامه درسی آموزش های فنی وحرفه ای و سنجش نقش آن در ارتقای اشتغال پذیری دانش آموختگان انجام شد. روش تحقیق به صورت آمیخته و در چارچوب پارادایم تفسیری–اثبات گرایانه طراحی گردید؛ بدین معنا که در مرحله نخست، با استفاده از رویکرد کیفی و روش داده بنیاد استراوس و کوربین و با بهره گیری از مصاحبه های نیمه ساختاریافته با 15 هنرآموز و سرپرست بخش، ابعاد و مولفه های اصلی کیفیت برنامه درسی شناسایی و کدگذاری شدند. در مرحله دوم، به منظور آزمون و اعتبارسنجی الگوی استخراج شده، بخش کمی پژوهش با مشارکت 15 هنرآموز (7 زن و 8 مرد، عمدتا دارای مدرک کارشناسی ارشد) و 9 نفر از فارغ التحصیلان هنرستان های فنی وحرفه ای (6 مرد و 3 زن در مقاطع کاردانی و کارشناسی) اجرا گردید. داده ها از طریق پرسشنامه گردآوری و با بهره گیری از مدل سازی معادلات ساختاری (PLS) تحلیل شدند. نتایج نشان داد که مولفه هایی چون راهبردهای تدریس، فعالیت های یادگیری، امکانات و تجهیزات و زمان بندی آموزشی در سطح مطلوب ارزیابی شده اند، درحالی که اهداف، محتوای درسی، شیوه های ارزیابی و نحوه گروه بندی فراگیران در سطح متوسط قرار دارند. همچنین تحلیل ها حاکی از وجود رابطه مثبت و معنادار میان کیفیت برنامه درسی و اشتغال پذیری دانش آموختگان بود. براین اساس، پژوهش حاضر الگویی بومی و معتبر برای بهبود برنامه های درسی آموزش های فنی وحرفه ای در استان خراسان جنوبی ارائه می دهد که می تواند به ارتقای مهارت های شغلی و آمادگی برای ورود به بازار کار کمک کند.

کلیدواژه ها:

اشتغال پذیری ، برنامه درسی ، آموزش فنی وحرفه ای ، تحلیل عاملی تاییدی