ادراک زمان در قلمروی فضا و مکان؛ بر مبنای سیر تطبیقی اندیشه های کانت و نظریه پردازان فلسفه زمان

زمان، یکی از ویژگی های اساسی فرآیندهای رفتاری و تفسیر الگوهای شنیداری یا دیداری است. به گونه ای که درک فرآیند زمان بندی می تواند آگاهی ما را از دیگر پدیده های رفتاری افزایش دهد. پیشرفت در توضیح روابط تجربی و توسعه نظریه های زمان بندی رفتاری، بیان گر اهمیت تاثیرات زمان در قلمرو معماری است. مطالعات یافته های زمان تحت تاثیر احساسات، بر مبنای ادراک زمان در مدت گذر محدود قرار گرفته است. داده ها در ادبیات ادراک زمان، ماهیت ذهنی و متضاد یافته های مختلف را نشان می دهند. توجه به درک فواصل منفصل و مستمر، اثرات محرک، نگرش و شرایط فیزیولوژیکی، نشان می دهد که چگونه تحریک و غلبه هیجانی بر ایجاد تمرکز در تقاطع زمان و احساسات تعامل می کنند، بر قضاوت زمان تاثیر می گذارند، در حافظه محرک ثبت می گردند و عناصر متمایز ادراک زمان را در یک تجربه زمانی در تفاوت بین فضاهای پر و خالی پدید می آورند. این پژوهش، ضمن تحلیل کیفی از سیر تطبیقی اندیشه های متفکرین مولفه زمان و شناخت نقاط مشترک نظریات آنان، به دنبال پاسخی بر این سوال است که ادراک و احساس، چگونه تصویر ما را از زمان رنگ می کنند؟ به نظر می رسد تغییرات، در تخمین و بازتولید فواصل و بر گذر زمان در رویکرد ذهنی جریان زمان، از زمانی به زمان دیگر رخ می دهد و آن چه محل اختلاف نظر است، در احساس ذهنی از زمان است و نه در درک آن.

کلیدواژه ها:

زمان ، ادراک ، گذر زمان ، تجربه ، فضا و مکان.