اثر بخشی آموزش مهارتهای ارتباطی بر تعارض معلم و شاگرد و پرخاشگری دانش آموزان متوسطه اول

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای ارتباطی بر تعارض معلم و شاگرد و پرخاشگری دانش آموزان بود. روش پژوهش حاضر با نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان متوسطه اول مدارس دولتی و دخترانه شهر مشهد در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ که شامل ۲۰۰۰ نفر بود. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای از بین ۸ مدرسه متوسطه اول دخترانه تعداد دو مدرسه انتخاب و از هر مدرسه دو کلاس در نظر گرفته و تعداد ۳۰ نفر انتخاب و با استفاده از گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (۱۵) نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه (گواه جایگزین شدند. برای گروه آزمایش جلسات آموزش مهارت های ارتباطی به صورت هفتگی و گروهی برگزار شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. هردو گروه در پیش آزمون و پس آزمون به پرسشنامه تعارض معلم - شاگرد، سیاهه پرخاشگری اهواز پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیل کوواریانس و نرم افزار ۲۴-SPSS انجام شد. یافته ها نشان داد که آموزش مهارتهای ارتباطی بر کاهش تعارض معلم و شاگرد و پرخاشگری دانش آموزان در گروه آزمایش اثربخش بوده است. در نتیجه مشاوران مدرسه میتوانند جهت کاهش مشکلات پرخاشگری و تعارض -معلم شاگرد از تکنیک آموزش مهارتهای ارتباطی استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارتهای ارتباطی ، تعارض معلم و شاگرد ، پرخاشگری