تاثیر سبک های فرزندپروری والدین بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر سبک های فرزندپروری والدین بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان است. خودکارآمدی تحصیلی به عنوان یکی از مولفه های مهم در موفقیت تحصیلی، نقش اساسی در انگیزش پایداری در برابر دشواری ها و انتخاب اهداف تحصیلی ایفا می کند. از سوی دیگر، سبک های فرزندپروری شامل شیوه های تعامل والدین با فرزندان از جمله سبک های مقتدرانه، مستبدانه و سهل گیرانه هستند که می توانند نقش تعیین کننده ای در شکل گیری باورهای خودکارآمدی در فرزندان ایفا نمایند. مطالعات مختلف نشان می دهند که سبک فرزندپروری مقتدرانه که ترکیبی از محبت و نظارت منطقی است، بیشترین همبستگی مثبت را با خودکارآمدی تحصیلی بالا دارد. در مقابل، سبک مستبدانه (کنترل بالا و محبت پایین) و سبک سهل گیرانه (محبت بالا بدون نظارت) معمولا با سطوح پایین تر خودکارآمدی تحصیلی مرتبط هستند. در این چارچوب، والدینی که ارتباط موثری با فرزندان خود برقرار کرده و ضمن حمایت عاطفی، قواعد و انتظارات روشنی نیز تعیین می کنند، به فرزندان خود امکان می دهند تا حس کنترل و توانمندی در انجام تکالیف درسی را تجربه کنند. نتایج پژوهش ها همچنین نشان می دهند که محیط خانوادگی، حمایت گر با تقویت اعتماد به نفس، انگیزه پیشرفت و تاب آوری تحصیلی، بستر مناسبی برای رشد خودکارآمدی فراهم می آورد. در نتیجه، آموزش والدین در زمینه سبک های موثر فرزندپروری می تواند راهکار مناسبی برای ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان باشد. در پایان می توان گفت که سبک فرزندپروری والدین یکی از متغیرهای کلیدی در تبیین تفاوت های فردی در خودکارآمدی تحصیلی محسوب می شود و توجه به آن در برنامه ریزی های آموزشی و مشاوره ای ضروری است.

کلیدواژه ها:

فرزند پروری ، تربیت ، روانشناسی ، مدرسه ، دانشگاه