نوگرایی در خوشنویسی معاصر از منظر کالینگوود در آثار حسین زنده رودی

خوشنویسی، اسلامی به عنوان یکی از مهمترین هنرهای بصری فرهنگ، اسلامی در ایران جایگاه ویژه ای دارد. از آغاز ظهور اسلام، خوشنویسی به عنوان وسیله ای برای کتابت قرآن و متون دینی مطرح شد. اما در قرون ۴ تا ۷ هجری، تحولی شگرف در خوشنویسی اسلامی اتفاق افتاد که از نظر فنی و زیبایی شناختی نقطه عطفی در تاریخ هنر ایران به حساب می آید. این بازتعریف خوشنویسی از منظر بیان گرایی هندسه و معنا می تواند در پرتو نظریات فیلسوفانی چون کالینگوود، که هنر را تجلی بیان درونی و تجربه زیسته میداند مورد واکاوی قرار گیرد. در این میان یکی از هنرمندانی که با بازخوانی میراث خوشنویسی، سنتی رویکردهای تازه ای را به زبان بصری خط ارائه کرد و آثارش نقش مهمی در جریان نوگرایی خوشنویسی معاصر و گرایش های نوین داشته، حسین زنده رودی است. بنابراین پرسش اصلی مطرح شده این است که: چگونه نوگرایی در خوشنویسی معاصر از منظر کالینگوود در حسین زنده رودی مورد بررسی قرار می گیرد؟

کلیدواژه ها:

نوگرایی ، خوشنویسی ، معاصر ، گرایش نوین ، زنده رودی