رابطه متقابل انسان با محیط زیست از منظر قرآن و پیشوایان دین

سلامت جسم و روح انسان در گرو بهره گیری از مواهب الهی است که خداوند در نظام طبیعت قرار داده است. انسان به دلیل برخورداری از نیروی خرد و اراده، نسبت به سایر موجودات عالم هستی برتری یافته و خداوند جماد، گیاه و حیوان را مسخر او کرده و همچنین باد و باران و ... را تحت سلطه او در آورده است تا با استفاده مطلوب از این مواهب، به جایگاه والای ارزشی خویش دست یابد.از آنجا که همه پدیده های عالم دارای رابطه ای عمیق با یکدیگر هستند، انسان نیز با سایر موجودات رابطه ای تنگاتنگ و متقابل دارد و در صورتی می تواند سالم و شاداب زندگی کند و رشد یابد که وظایف خود نسبت به سایر موجودات را به خوبی انجام دهد و از حقوق خود به بهترین شکل بهره بگیرد. این نوشتار از نوع پژوهش های بنیادی است و نگارنده با استفاده از منابع کتابخانه ای و بهره گیری از متون دینی، برخی از وظایف و حقوق انسان را در تعامل با نظام آفرینش تبیین کرده است.

کلیدواژه ها:

انسان ، طبیعت ، محیط زیست ، وظیفه ، حق