نقش عوامل حمایتی خانوادگی و اجتماعی بر میزان تابآوری و تجربه سوگ بازماندگان کرونا (مطالعه موردی: شهر تهران)

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش عوامل حمایتی خانوادگی و اجتماعی بر میزان تابآوری و تجربه سوگ بازماندگان کرونا (مطالعه موردی: شهر تهران) بود. روش پژوهش حاضر از نوع طرح های توصیفی همبستگی بود و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام افرادی که در سال ۹۹۱۱ تا ۹۰۴۹ از کرونا عضوی از خانواده یا نزدیکان خود را از دست داده بودند. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام افرادی که در سال ۹۹۱۱ تا ۹۰۴۹ از کرونا عضوی از خانواده یا نزدیکان خود را از دست داده بودند. به منظور برآورد حجم نمونه از فرمول پیشنهادی تاباکنیک و فیدل (۷۴۴۲) استفاده شد که با توجه به جامعه هدف و عدم همکاری برخی از افراد در تکمیل دقیق پرسشنامه ها، پس از گردآوری داده ها تعداد ۹۹۴ پرسشنامه به عنوان نمونه نهایی برای تجزیه و تحلیل انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده های پژوهش از پرسشنامه تابآوری کانر و دیویدسون، پرسشنامه تجربه سوگ (GEQ) بارت و اسکات (۹۱۹۱) و مقیاس حمایت اجتماعی زیمت و همکاران (۹۱۹۹) همچنین جهت آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد و کلیه تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS-۷۴ صورت گرفت. بر اساس نتایج ضریب بتای به دست آمده نشان داد حمایت خانواده، حمایت دوستان و حمایت افراد مهم به ترتیب می تواند به ۷۲.۴، ۷۲.۴ و ۹۷.۴ از تغییرات متغیر تابآوری را به صورت مثبت و معنادار تبیین نماید، سطح معناداری به دست آمده نشان داد نتایج به دست آمده در سطح معناداری ۱۲% معنادار است (۴۰۴۲ Sig<). بر اساس نتایج به دست آمده از جدول ۰.۹۷ ضریب بتای به دست آمده نشان داد حمایت خانواده، حمایت دوستان و حمایت افراد مهم به ترتیب می تواند به ۹۹.۴، ۹۹.۴ و ۹۲.۴ از تغییرات متغیر تجربه سوگ را به صورت منفی و معناداری تبیین نماید، سطح معناداری به دست آمده نشان داد نتایج به دست آمده در سطح معناداری ۱۲% معنادار است (۴۰۴۲ Sig<).

کلیدواژه ها:

عوامل حمایتی خانوادگی و اجتماعی ، تابآوری ، تجربه سوگ ، بازماندگان کرونا