استفاده و ذخیره سازی آب باران (درمعماری سنتی)

امروزه توسعه پایدار و توجه به آن از مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین الملل تبدیل شده است.این توسعه بیش از هر زمان دیگر بوسیله نیروهای اقتصادی شکل می گیرد.معماران و شهرسازان بسیاری بدنبال رعایت اصول و قواعد خاص در زمینه ساخت و ساز و ارائه راهکارهای نوین جهت کاهش انرژی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی تلاش میکنند.بیم از عوامل مخاطره انگیز توسعه پایدار در جوامع بشر بصورت کلی نگر،توجه متخصصان گروه های مختلف به عوامل آلوده کننده محیط زیست، رشد جمعیت،کمبود انرژی،مصرف بی رویه انرژی و کثرت آلودگی محیط متخصصان امور معماری و شهرسازی را وادار به توجه بیشتر نموده است.روند رو به رشد شهر نشینی و تغییر وضعیت زندگی و محل زندگی نسبت به گذشته، دارای ویژگیهای منحصر به فردی است که ضمن توجه به زیبا شناختی،طرح ،نقشه،مصالح،اجراء و حفظ طبیعت و محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه بوده است.فنون و قواعد بکار رفته در معماری بومی و سنتی ایران،بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد.این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی شمال کشور در منطقه گرگان،بر اساس اسناد و مطالعات کتابخانه ای و کار میدانی تهیه شده است.هدف از آن استفاده از معیارهای معماری پایدار سنتی،همچنین مصادیق توسعه پایدار جهت توجیه پذیر نمودن در شرایط کنونی می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری سنتی ایران ، اقلیم ، مفاهیم نوین