بررسی تاثیر یک پروتکل بازی درمانی با رویکرد تعامل مادر و کودک بر میزان پرخاشگری کودکان پیش دبستانی مهدکودک های منتخب شهر نجف آباد

پرخاشگری در کودکان پیش دبستانی یکی از چالش های مهم در رشد اجتماعی و هیجانی آن ها محسوب می شود که می تواند پیامدهای منفی در تعاملات فردی و تحصیلی آن ها داشته باشد. ازآنجاکه سبک های فرزندپروری و کیفیت تعامل والد-کودک نقش مهمی در شکل گیری و تداوم رفتارهای پرخاشگرانه دارند، مداخلات مبتنی بر بهبود این تعاملات می توانند تاثیر بسزایی در کاهش پرخاشگری کودکان داشته باشند. یکی از روش های موثر در این زمینه بازی درمانی مبتنی بر تعامل مادر و کودک است که از طریق بهبود ارتباط عاطفی، تقویت مهارت های خودتنظیمی و اصلاح الگوهای ارتباطی والدین، به کاهش رفتارهای پرخاشگرانه در کودکان کمک می کند. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر پروتکل بازی درمانی مبتنی بر تعامل مادر و کودک بر میزان پرخاشگری کودکان پیش دبستانی بود. این مطالعه با روش نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل کودکان پیش دبستانی مهدکودک های منتخب شهر نجف آباد بود که از میان آن ها، نمونه ای به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه پرخاشگری کودکان بود و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شد. یافته ها نشان داد که پروتکل بازی درمانی مبتنی بر تعامل مادر و کودک تاثیر معناداری بر کاهش پرخاشگری کلی و انواع آن (کلامی، فیزیکی، رابطه ای و تکانشی) در کودکان پیش دبستانی دارد (p<۰.۰۵). نتایج همچنین نشان داد که بیشترین تاثیر مداخله بر پرخاشگری تکانشی و کلامی بوده است، در حالی که کاهش پرخاشگری فیزیکی و رابطه ای نیز معنادار اما نسبتا کمتر بود. همچنین، متغیر اثر متقابل گروه و پیش آزمون معنادار نبود که این یافته حاکی از همگنی تاثیر مداخله بر تمامی شرکت کنندگان است.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، تعامل مادر و کودک ، پرخاشگری کودکان