بررسی تاثیر آموزش روان درمانی مثبت نگر بر ابراز وجود و احساس تنهایی عاطفی-اجتماعی در زنان مطلقه

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آموزش روان درمانی مثبت نگر بر ابراز وجود و احساس تنهایی عاطفی-اجتماعی در زنان مطلقه می باشد. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش تمام زنان مطلقه شهر مشهد بودند که از طریق یک کلینیک مشاوره در مشهد جهت شرکت در پژوهش فراخوان شدند. تعداد این افراد ۲۴ نفر بودند که این افراد به روش نمونه گیری هدفمند و بر مبنای معیارهای ورودی به طور داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۲ نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل، پرسشنامه احساس تنهایی اجتماعی و عاطفی بزرگسالان دی توماسو، برانن و بست (۲۰۰۴)، پرسشنامه ابراز وجود گمبریل و ریچی (۱۹۷۵)، پروتکل روان درمانی مثبت نگر بر اساس الگوی رشید (۲۰۰۸) که برای گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش روان درمانی مثبت نگر قرار گرفتند و در گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. در نهایت داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS ۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که آموزش روان درمانی مثبت نگر تاثیر ۴۵ درصدی بر ابراز وجود و ۶۳ درصدی بر احساس تنهایی عاطفی-اجتماعی داشته است (۰۰۵/۰ ≤P). نتایج نشان داد که آموزش روان درمانی مثبت نگر موجب افزایش ابراز وجود و کاهش احساس تنهایی عاطفی-اجتماعی در زنان مطلقه شد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، ابراز وجود ، احساس تنهایی عاطفی-اجتماعی ، زنان مطلقه