استفاده از تجزیه ارتباطی در شناسایی نشانگرهای مولکولی مرتبط با تغییرات صفات

در بسیاری از برنامه های اصلاحی، صفات پیچیده و پلیژنیک گیاهی دارای اهمیت زیادی می باشند، لیکن اطلاعات کمی از معماری ژنتیکی این صفات وجود دارد. صفات کمی تحت تاثیر QTL های فراوان، محیط و اثر متقابل بین QTL و محیط قرار دارند ازاین رو تعیین ارتباط بین نشانگرهای مولکولی و صفات فنوتیپی میتواند گامی موثر در استفاده از گزینش جمعیتی باشد. امروزه تعیین ارتباطات بین نشانگر و صفت عالوه بر کاهش هزینه ها و زمان موردنیاز برای معرفی یک رقم جدید، فرایند اصلاح نباتات را تسریع نموده و بجای ارزیابی مستقیم صفات، بررسی ها و گزینش با کمک نشانگرهای پیوسته صورت می گیرد. امروزه برای غلبه بر محدودیت های تجزیه لینکاژی، از روش نقشه یابی ارتباطی به عنوان روش تلفیقی استفاده می شود. در این روش به کمک عدم تعادل لینکاژی، مستقیما از ارتباط بین ژنوتیپ و فنوتیپ برای شناسایی نواحی کروموزومی مرتبط با کنترل صفت موردمطالعه استفاده شده و نیازی به ایجاد جمعیت در حال تفرق نیست. در این مقاله به نقش و اهمیت تجزیه ارتباطی در تعیین ارتباط بین نشانگرهای مولکولی و صفات پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

تجزیه ارتباطی ، نشانگر مولکولی ، پیوستگی ژنی