پیش بینی تغییرات اقلیمی استان تهران به روش برنامه ریزی ژنتیک

تحقیق بر روی اثرات هیدرولوژیکی تغییرات آب و هوایی در مقیاس محلی نیاز به تکنیک های ریز مقیاس نمایی دارد. ریز مقیاس نمایی آماری رابطه ای بین پارامترهای بزرگ مقیاس اقلیمی و متغیرهای محلی مانند بارندگی و دما برقرار می کند و سپس تغییرات اقلیمی با استفاده از خروجی مدلهای اقلیم جهانی پیش بینی می شوند. مدلسازی تغییرات اقلیمی معمولا بر اساس روشهای خطی و غیر خطی انجام می پذیرد. به دلیل وجود عدم قطعیت در تکنیک های مدل سازی و همچنین داده های مورد استفاده، پیش بینی تغییرات اقلیمی می بایست با استفاده از روشها و داده های مختلف انجام شود. در این مطالعه ریز مقیاس نمایی آماری با استفاده از نرم افزار ASD و ترکیب آن با برنامه ریزی ژنتیک (GP) برای ایستگاه تهران مورد بررسی قرار گرفته است. مقایسه نتایج دو مدل برتری نسبی مدل ترکیبی و دقت بالای این مدل در عین ساده بودن این روش را نشان می دهد، در ضمن اینکه وجود عدم قطعیت در مدلسازی تغییرات اقلیمی را آشکار می سازد

کلیدواژه ها:

تغییرات اقلیمی ، ریز مقیاس نمایی آماری ، برنامه ریزی ژنتیک ، ASD ، عدم قطعیت