معماری فضای سبز با رویکرد بهینه سازی مصرف انرژی

یکی از مهمترین موضوعاتی که در چند دهه ی اخیر مورد توجه اکثر کشورهای در حال توسعه بوده است، بحث جلوگیری از اتلاف انرژی می باشد. به جرأت می توان گفت مهمترین بحرانی که بشر با آن دست به گریبان است، بحران انرژی است و هر چه زمان می گذرد این بحران خود را بیشتر نشان می دهد. امروزه یکی از مهمترین دغدغه های مسئولان کشور، بهینه سازی مصرف ا نرژی است که با توجه به سیر صعودی مصرف منابع در کشور ما اهمیت صرفه جوئی، ارائه ی راهکارهای مؤثر جهت بهینه سازی در مصرف ماده و ا نرژی ضروری است. یکی از راهکارهایی که برای کاهش انرژی در کلان شهرها پیشنهاد می شود، ساماندهی مناسب کالبدی سیمای شهری است که فضای شبز شهری یکی از آیتم های تأثیرگذار در آن، محسوب می شود. از دیدگاه زیست محیطی، فضای سبز ارائه کننده ی عملکردهای اکولوژیک ارزشمندی است که کاه مصرف ا نرژی، از مهمترین این کارکردها ست. پیشنهاد این پژوهش، بهره گیری از اصول بوم شناسی سیمای سرزمین در طرح ریزی فضای سبز شهری، به منظور اثر گذاری بیشتر و حداکثر نمودن آثار اکولوژیک و تأثیر اقلیمی فضای سبز در سه مقیاس منطقه ای، شهری و محلی خواهد بود. بوم شناسی سیمای سرزمین بعنوان یک استراتژی بنیادی در طراحی سیستم فضای سبز شهری با کاربرد شبکه ای از عارضه های سبز شهری، فضاهای سبز ایزوله را در داخل و خارج شهر به هم متصل می کند و تأثیرات مثبت مضاعفی را برای مدیریت شهری به ارمغان می آورد. چنانچه ساختار سبز شهری به شکل صحیحی طراحی و اجرا شود و در آن ملاحظات اقلیمی نیز لحاظ گردد، علاوه بر مزایای مختلف از جمله کاهش اثرات جزایر گرمایی شهرها و کاهش انتقال حرارت از طریق ذخیره ی انرژی ساختمان، می تواند تا حد زیادی به کاهش مصرف انرژی در شهرها کمک کند.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی مصرف انرژی ، بوم شناسی سیمای سرزمین ، ساختار سبز ، مدیریت شهری