راهکارهای مقابله با خشکی درمنطقه خوروبیابانک اصفهان

در حاشیه کویر مرکزی ایران در منطقه خور و بیابانک اصفهان کمبود و شوری منابع آب همراه باتنش های حرارتی و رطوبتی موجب کاهش عملکرد محصولات زراعی می گردد. منابع اصلی آبهای مورداستفاده در کشاورزی فنوات می باشند که امکان کنترل آبدهی آنها وجود ندارد. از طرفی بافت اعلب خاکهای منطقه سبک می باشد. نتایج برسی و مطالعات نشان می دهد که با وجود شوری بالای اکثر منابع آب (بیش از5 دسی زیمنس بر متر) در این منطقه به علت سبک بودن بافت اعلب خاکهای منطقه آبشویی املاح خاک به آسانی امکان پذیر است و خاکها از نفوذ پذیری بالایی برخوردارند. علل بافت سبک و فقر مواد آلی خاک دراین منطقه اراضی منطقه مستعد متراکم و سفت شدن، کاهش نفوذ پذیری و تجمع املاح در اثر استفاده از ادوات سنگین کشاورزی و عملیات نا درست زراعی می باشند. کشاورزان با جایگزین نمودن ادوات رایجخاکورزی مانند تراکتور و گاوآهن برگرداندار، در زمینهای زراعی خود اعلب با استفاده از بیل بصورت دستی عملیات خاکورزی را سامان داده و با پرهیز از کار برد ادوات سنگین اقدام به کشت و کار می نمایند. آنان ازکودهای آلی جهت برطرف کردن نیاز غذایی محصولات خود استفاده می کنند. کشت توام درختان خرما و محصولات زراعی در پناه و در زیر سایه درختان موجب کاهش تنش حرارتی و افزایش محصول خرما ومحصولات زیر درختی می گردد. در تحت شرایط یاد شده کشاورزان به کشت ارقام مقاوم و نیمه حساس زراعی از قبیل خرما، چغندر علوفه ای، جو و حتی برخی از سبزیجات مانند گوجه جهت مصرف محلیمی پردازند. بافت سبک خاک و عملیات صحیح و مفید کشاورزی باعث حفظ نفوذ پذیری بالای خاک و شتتشوی املاح از نیمرخ خاک می گردد. با توجه به سن بالای اعلب بهره برداران در این منطقه شناخت دانش بومی کشاورزان و عملیات کشاورزی مناسب می تواند به پایداری تولید محصولات زراعی در این منطقه کمک نماید

کلیدواژه ها:

شوری ، دانش بومی ، عملیات کشاورزی