کندوکاوی پیرامون خصوصی سازی ترویج کشاورزی در ایران و جهان

با وجود محدودیت های مرتبط با نظام اداری، مالی و روش ارتباطی یک سویه در ترویج کشاورزی ایران وعدم بهره مندی کافی کشاورزان از خدمات ترویجی دولتی، چگونگی خصوصی سازی فعالیت های ترویجی از موضوعات بسیار با اهمیت در نظام کشاورزی ایراناست امروزه در سرتاسر جهان، خصوصی سازی ترویج کشاورزی به عنوان یک گزینه در کنار بخش دولتی، جایگاه قابل قبولی پیدا کرده است خدمات ترویج، آموزش و مشاوره کشاورزی که تاکنون به وسیله بخش دولتی انجام می شدند، به خاطر ناتوانی در انجام کارکردهای محوله، فقدان اثربخشی هزینه ها و کارایی مورد انتقاد قرار گرفته است. همان ایراداتی که در نظام ترویج کشاورزی کشور نیز به چشم می خورند. وظیفه اصلی ترویج ایجاد تغییر می باشد به نحوی که روند تولید محصولات کشاورزی از حالت که بازده به وضعیت سودآور و پایدار از نظر ابعاد اقتصادی و زیست محیطی تغییر پیدا کند. هرچند خصوصی سازی ترویج کشاورزی می توند به عنوان یک ابزار تکمیلی و یا بدیل برای خدمات ترویج دولتی مدنظر قرار گیرد، اما تغییر نحوه ارایه خدمات از بخش دولتی به خبش خصوصی با چالش های متعددی رو به رو بوده است در این راستا، تجربه سایر کشورها در حوزه خصوصی سازی ترویج کشاورزی که عمدتا هم به تدریج و مرحله ای صورت گرفته است ، می تواند مفید باشد که خود نیازمند بررسی دقیق و مطالعه انطباقی وضعیت کشاورزی و ترویج کشاورزی فعلی با تجربه های موفق در اینحوزه در سایر کشورهای جهان است با این حال این مطالعه نشان داد که برای مواجهه با چالش های موجود، و دستیابی به اهداف خصوصی سازی، برخی اصلاحات ساختاری و رویکردهای جدید در اجرای این سیاست مورد نیاز است.

کلیدواژه ها:

ترویج کشاورزی ، ترویج دولتی ، سرمایه گذاری خصوصی ، رویکردهای ترویج خصوصی