اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تکانشگری بیماران دوقطبی نوع ۱

هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر کاهش تکانشگری بیماران دوقطبی نوع ۱ بود. جامعه آماری مورد مطالعه شامل کلیه بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع ۱ مراجعه کننده به بهزیستی نیشابور بود که براساس پرونده-های بالینی مبتلا به اختلال دوقطبی نوع ۱ تشخیص داده شده بودند. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و بر اساس نمره پرسشنامه تکانشگری بارات (۱۹۹۴) در پیش آزمون، ۳۰ نفر که دارای ملاکهای ورود بودند نمونه آماری را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور کاملا تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره (۲ گروه آزمایش ویک گروه کنترل) گزینش شدند که برای گروه آزمایشی ، درمان شناختی رفتاری اجرا شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار داشت . همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS-۲۱ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که درمان شناختی رفتاری در کاهش تکانشگری بیماران دوقطبی نوع ۱ تاثیر معناداری دارند. بنابراین این درمان می تواند روش موثری جهت بهبود مشکلات بیماران دوقطبی از جمله تکانشگری باشد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، تکانشگری ، بیماران دوقطبی نوع ۱