تحلیل عناصر سرمایه ی روانشناختی از نگاه امام رضا علیه السلام در مقایسه با نظریه ی فرد لوتانز

هدف این مقاله، تحلیل چهار عنصر سرمایه ی روانشناختی، امیدواری، خودکارآمدی، خوش بینی و تا ب آوری است که توسط فرد لوتانز و همکارانش، ابتدا در مباحث مرتبط با سازمان و مدیریت مطرح شد و از آنجایی که ریشه در مطالعات مثبت گرایی سیلیگمن داشت، به طور گستره تر در روانشناسی مورد پژوهش قرار گرفت. این نوشتار با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و روش تحلیل و بررسی برخی روایات شیعه به نقل از امام رضا علیه السلام گردآوری شده است. نتایج این نوشتار نشان می دهد، امام رضا علیه السلام، سالها پیش از مطالعات این پژوهشگران، عناصر سرمایه ی روانشناختی را در کلام خود و در قالب روایات متعدد به شیعیان برای گذشته، حال و آینده ی بشریت بیان کرده و از آنجایی که ایشان هم چون سایر امامان پیش و پس از خودشان دارای علم الهی و ملقب به عالم آل محمد صلی الله علیه وآله هستند، بدون بهره گیری از روش آزمون و خطای بشری، امیدواری را در سایه ی توکل به پروردگار، خوش بینی را خوش گمانی به خداوند متعال و دوری از ظن بد نسبت به دیگران، خودکارآمدی را نیرومندی انسان، نه به اتکای خود، که به یاری آفریدگار و توسل به فرستادگان او و تاب آوری را شکیبایی هدفمند و سازشی عزتمندانه و از نشانه های فرد با ایمان، در برابر سختی ها و مشکلات زندگی مطرح کردند، تا هر فردی، در هر زمانه ای، به واسطه ی آموزه های معلمان حقیقی بشر، ائمه معصومین علیهم السلام زندگی کاملی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

امام رضا علیه السلام ، سرمایه ی روانشناختی ، فرد لوتانز ، امیدواری ، خودکارآمدی ، خوش بینی ، تاب آوری