استفاده از تصاویر ماهواره لندست ۸ در تعیین میزان آب مصرفی و تبخیر تعرق در اراضی شالیزاری

کشور ایران علاوه بر شرایط جغرافیایی، افزایش جمعیت و کمبود منابع آبی در سال های اخیر، بخش کشاورزی را با چالش بزرگی در زمینه تامین نیاز غذایی و خودکفایی رو به رو ساخته است. با توجه به اینکه تبخیر تعرق از جمله متغیرهای اصلی بیلان آب به حساب می اید، لذا به منظور مدیریت و برنامه ریزی بهتر در زمینه مصرف بهینه آب، لازم است تا علاوه بر پایش میزان تبخیر تعرق در سطح یک منطقه، شاخص های بهره وری آب مورد تحبیب و اندازه گیری قرار گیرد. در چنین شرایطی با توجه به اینکه روش های رایج اندازه گیری تبخیر تعرق از سطح زمین پر هزینه و وقتگیر است، بنابراین سامانه سنجش از دور می تواند در برآورد تبخیر تعرق صورت گرفته از کاربری های مختلف یک حوزه آبخیز، فناوری مناسبی باشد. این پژوهش با هدف ارزیابی کارایی الگوریتم سبال به منظور برآورد تبخیر تعرق برنج و تعیین شاخص عرضه نسبی آب در اراضی شالیزاری استان گلستان انجام شد. به این منظور از تصاویر سنجیده OLI ماهواره لندست ۸ و الگوریتم سیال برای محاسبه تبخیر تعرق برنج استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد بین مقادیر تبخیر تعرق برآورده شده توسط الگوریتم سبال با روش پنمن مانتیث فائو و مقادیر اندازه گیری شده توسط لایسیمتر، به ترتیب همبستگی ۹۱ و ۷۵ درصدی وجود دارد. مقادیر خطای RMSE و MAD به ترتیب بای مقایسه روش سبال و پنمن مانتیث فائو، ۴/۳۶ و ۴/۲۷ میلیمتر بر روز و برای آماره MSE، ۱۱/۴۸ میلی متر مربع بر روز به دست آمد. برای مقایسه روش سبال با روش لایسیمتری نیز مقدار خطای RMSE و MAD به ترتیب، ۲/۱۱ و ۲/۰۹ میلیمتر بر روز و خطای ۲/۲۶MSE میلیمتر مربع بر روز محسابه شد. شاخص عرضه نسبی آب (RWS) برآورده شده ب کک الگوریتم سبال نشان داد، میزان آب تحویلی به مزارع بیشتر از میزان آب مورد نیاز مزرعه است. در مجموع با توجه به همبستگی بالا و همچنین مقادیر خطای نسبتا پایین روش سبال در مقایسه با دو روش دیگر، می توان از روش سبال به عنوان روشی قابل قبول جهت برآورد تبخیر تعرق واقعی در اراضی تحت کشت برنج استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

نجش از دور ، برنج ، میزان آب مصرفی ، سنجیده OLI