تاثیر شخصیت پردازی در سینما
محل انتشار: پنجمین کنفرانس بین المللی مطالعات نوین در علوم انسانی، علوم تربیتی، حقوق و مطالعات اجتماعی
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 106
فایل این مقاله در 25 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
HELSCONF05_053
تاریخ نمایه سازی: 2 مرداد 1403
چکیده مقاله:
شخصیت پردازی، گزینش، کنار هم قرار دادن و مرتبط نمودن معنای شماری از شخصیت های تعریف شده عالم هستی با همدیگر، در یک موقعیت بیانی است. شخصیت پردازی، ساختن و پرداختن شخصیت برای یک روایت است. شخصیت پردازی یکی از عناصر ادبی است که ممکن است در یک اثر هنری دراماتیک یا مکالمات روزمره به کار گرفته شود. ممکن است شخصیت ها از طریق بیان اوصافشان، اعمالشان یا سخنانشان یا افکارشان یا فعل و انفعالاتشان در برخورد با شخصیت های دیگر معرفی شوند. توسعه شخصیت در سینما بیش از تمرکز بر داستان و تصاویر زیبا است. فیلمسازان به طور فزاینده از مبانی روانشناسی استفاده می کنند تا شخصیت هایی را ایجاد کنند که اثر طولانی از خود به جا می گذارند. این رویکرد در ترکیب با نظریه ها و الگوهای روانشناختی باعث می شود که شخصیت ها زنده و واقعی به نظر بیاید. یکی از روش هایی که فیلمسازان می توانند از آن استفاده کنند تحقیقات روانشناسی و مشاهدات واقعی را مطالعه کنند . با گوش سپردن به تجربه های واقعی افراد و بررسی واکنش های روانشناختی نسبت به شرایط خاص ، فیلمسازان می توانند شخصیت هایی را درست و معتبر ایجاد کنند که تاثیر بیشتری بر مخاطبان خود داشته باشند. همچنین استفاده از تکنیک های روانشناسی از جمله روانشناسی عمقی و تحلیل روانشناختی شخصیت به فیلمسازان امکان می دهد تا به پیچیدگی ذهن و روح شخصیت ها پی ببرند. این تحلیل ها به فیلمسازان کمک می کنند تا معضلات و مسائل داخلی شخصیت را به بهترین شکل ممکن نشان دهند و نگاه عمیقی به روابط بین شخصیت ها داشته باشند. روانشناسی توسعه شخصیت در سینما اجازه می دهد تا داستان های جهان شمول و پویا ایجاد شود که خارج از زمان خاصی هنوز جذاب باشد. این استفاده هوشمندانه از روش های روانشناختی به فیلمسازان اجازه می دهد تا داستان ها و شخصیت ها را به یک سطح عمیق تر و ماندگارتر برده و بازتاب روانشناسی مهم انسان را به مخاطبان خود ارائه دهد. به طور خلاصه ، ترکیب هوشمندانه ای از دانش روانشناختی و هنر سینما امکان می دهد تا شخصیت هایی زنده و متفاوت ایجاد شوند که برای مخاطبان ماندگاری دائمی داشته باشند. با استفاده از نظریه ها و روش های روانشناسی ، فیلمسازان می توانند بصورت عمیق در شخصیت ها نفوذ کنند و ارتباطی عمیق با مخاطبان خود برقرار کنند. به گونه ای که شخصیت ها بیش از یک عنصر داستان باشند؛ آنها وسیله ای برای ارائه حقایق جهانی و پیام های بی زمان شوند.
نویسندگان
علیرضا اکبرپور
کارشناس ارشد موسیقی، گرایش آهنگسازی، دانشکده هنر، دانشگاه سوره، تهران، (آهنگساز و مدرس دانشگاه)