اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر استرس ادراک شده مادران کودکان اوتیسم

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر استرس ادراک شده مادران کودکان اوتیسم بود که در آن از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه مادران کودکان اوتیسم مراجعه کننده به مراکز تخصصی اوتیسم شهر تبریز در سال ۱۴۰۲ بود. پس از کسب مجوز لازم به منظور انتخاب نمونه از روش نمونه گیری دردسترس مبتنی بر هدف، تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند. برای تعیین اثربخشی از پروتکل درمانی هیز و لیلیز استفاده شد که به صورت گروهی به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا شد. برای اندازه گیری استرس ادراک شده، از پرسشنامه استرس ادراک شده کوهن، به عنوان پیش آزمون و بعد از اتمام درمان به-عنوان پس آزمون و بعد از ۳ ماه برای پیگیری استفاده شد. درنهایت پس از جمع آوری داده ها از روشهای آمار توصیفی میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی از آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر استفاده شد. سطح معنیداری در کلیه آزمونها ۰/۰۵ در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد در متغیر استرس ادراک شده تفاوت معناداری بین گروه کنترل و آزمایش وجود داشت (P<۰/۰۰۱) و این تفاوت در مرحله پیگیری نیز ماندگار بود. با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تاحد زیادی میتواند به کاهش استرس مادران کودکان اوتیسم کمک کند.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، استرس ادراک شده ، مادران کودکان اوتیسم