اثر بخشی طرحواره درمانی بر افسردگی در بیماران کرونری قلبی

مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی طرحواره درمانی بر افسردگی در بیماران کرونری قلبی انجام شده است. مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل با سنجش در خط پایه پس از مداخله و پیگیری ۳ ماهه با گروه کنترل انجام گرفت. تعداد ۵۲ نفر از بیماران زن با تشخیص بیماری عروق کرونر قلبی از میان بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) واقع در ا ستان ساری در ماه های شهریور ماه تا آذر ماه ۱۴۰۱ انتخاب و به طور تصادفی به گروه آزمایش (طرحواره درمانی (n=۱۲) و کنترل (n=۱۲) گماشته شدند. کلیه شرکت کنندگان پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه افسردگی را در سه مرحله تکمیل کردند. پژوهش با استفاده از تحلیلابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک، استیگمای ادراکشده و دلزدگی زناشویی، در سه مرحله خط پایه،پس از مداخله و پیگیری سه ماهه جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر چندمتغیری انجام شد. یافته ها نشان داد که در گروه تحت زوج درمانی براساس مدل طرحواره، میانگین نمره استیگمای ادراک شده، دلزدگیزناشویی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طرز معناداری کاهش و افزایش پیدا کرده است (P>۰/۰۰۱). نتایج این پژوهشنشان داد که زوج درمانی براساس مدل طرحواره میتواند در بهبود استیگمای ادراکشده و دلزدگی زناشویی در زنان مبتلا به ناباروریموثر باشد. واریانس انداز ه گیری مکرر چند متغیری و همچنین آزمون های تعقیبی توکی تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد میانگین متغیر افسردگی در مرحله پیش آز مون بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد که نشانگر همگن بودن دو گروه پژوهش در مرحله پیش آزمون است، اما تفاوت بین دو گروه در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی داری بود که می تواند حاکی از اثربخشی مداخلات بر متغیرهای ذکر شده و نیز پایداری اثربخشی در مرحله پیگیری بوده است. نتایج این پژوهش نشان داد که درمان مذکور می تواند در کاهش افسردگی در بیماران زن مبتلا به بیماری قلبی- عروقی به عنوان مداخلات روانشناسی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

افسردگی ، بیماران کرونری قلبی ، طرحواره درمانی