رویکرد مدیریت ماهیگیری اکوسیستم محور

بررسی و تحلیل روند مدیریت ماهیگیری در آبهای کشور از طریق رویکرد سازما شیلات ایران در اولویت گذاری به آبزی پروری در مقایسه با ماهیگیری به منظور کاهش فشار بر ذخایر طبیعی و تامین امنیت غذایی از طریقکنترل ورودیهای ماهیگیری و خروجی های ماهیگیری می باشد سوال اساسی این است که آیا شیلات ایران به موازات افزایش سطح تلاش ماهیگیری توانسته است با رعایت و کنترل ورودیها و خروجی های ماهیگیری به حفظو احیاء ذخایر جهت بهره برداری پایدار کمک کند و آیا اصولاً کنترل و نظارت بر عملکرد ماهیگیری کشور روند مطلوبی را دنبال می کند. در سالهای اخیر مدیریت ماهیگیری بر پایه اکوسیستم در بسیاری ازکشورهای پیشرفتهعملیاتی شده است که در این نوع مدیریت نگاه گونه ای و اکوسیستمی درکنار هم اهمیت دارند. اکوسیستم دریایی از نقطه نظر حفظ چرخه حیات آبزیان، زنجیره غذایی، جلوگیری از تخریب زیستگاههای آسیب پذیر، حفظ تنوع زیستی و احیاء ذخایر از اهمیت بسزایی برخوردار است. محیط زیست دریایی براساس نیاز منابع متنوع از جملهماهیگیری تجاری، ماهیگیری خرد، ماهیگیری تفریحی، آبزی پروری، صنعت گردشگری و توریسم، ورزشهای آبی، کشتی رانی، توسعه سواحل و صنایع در دهه های اخیر از اهمیت بالقوه ای برخوردار شده است. براساس توسعهپایدار اکولوژیک، مدیریت ماهیگیری به عنوان یکی از زیر مجموعه های مدیریت اکوسیستم در نظر گرفته شده است. در نوع مدیریت ماهیگیری بر پایه اکوسیستم، ماهیگیری یکی از اجزای اکوسیستم محسوب میشود و تمامعوامل موثر بر آن از قبیل، شکار و شکارچی، تخریب محیط زیست و تاثیر آن بر گونه های آبزی و عوامل فیزیکی و شیمیایی در نظر گرفته می شوند. در یک نگاه کلی می توان ادعا نمود که وضعیت ذخایر دریای خزر در شمال و ذخایر خلیج فارس و دریای عمان در جنوب کشور بنا به دلایل عدیده زیست محیطی از جمله اثرات تخریبی انسانی ، تغییر اقلیم وگرمایش زمین از منظر ذخایر مشترک و صید غیر مجاز ،از وضعیت مطلوبی برخوردار نمی باشد.