هبوط و عروج اکوسیستمی: پارادایم ارتجاع اکوسیستمی و پارادوکسی بنام توسعه پایدار

شنیدن اصطلاحاتی چون، بیابانی شدن بیابانزایی ، نابودی جنگلها و تالابها، توسعه شهری و آلودگی طبیعت، در نگاه ابتدایی تغییر در سیمای طبیعت را در ذهن متصور میسازد. اما نگاهی سیستمی به چنینمقولههایی به وجود ساختارهای سیستمی در طبیعت و عناصر اکوسیستمی بر میگردد که پاسخگوی تغییر شرایط اکوسیستم است. در این نگرش مرز فروپاشی اکوسیستم کجاست؟ فعالیتهای انسانی تا کجا باید دراکوسیستم پیش رود؟ آیا اکوسیستم مرده را میتوان زنده کرد؟ پاسخ این سئوالات و دهها سئوال مشابه دیگر، چیزی است که در این مقاله بحث شده است. مرز بین هبوط مرگ و عروج بازسازی اکوسیستم، محدودهتوسعه فعالیتهای انسانی و استفاده از بیومها را آشکار میسازد، که معرف محدوده ارتجاع اکوسیستم است. در این مقاله با نگرشی سیستمی به شرایط تغییر پذیری اکوسیستم و پاسخهای اکوسیستمی، پایداری و توسعه ارتجاعی انعطافی در مقابل توسعه پایدار پرداخته شده است. این پژوهش مفاهیم جدیدی در بحث پایداری اکوسیستم را مطرح کرده است. توسعه ارتجاعی بجای توسعه پایدار برای معادل Sustainable Development در این مقاله پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

هبوط اکوسیستم ، عروج اکوسیستم ، توسعه ارتجاعی (انعطافی) ، فروپاشی ، بازسازی